schouders ophalend.

De notaris zat een oogenblik in perplex nadenken, de oogen op den jongen
boer gevestigd.

"Zoe-je liever geld hen, mijne vriend?" vroeg hij plotseling.

"Rechtaf gesproken, joa ik, menier de notoarus. 'K zoe veel liever geld
hen!"

"Moar wa goa-je mee da geld doen? 'T'n goa mij wel nie aan en g' het gij
't recht van d'r mee te doen wat da ge wilt, moar 't zoe mij toch
spijten da ge 't moest verliezen of gestole worden."

Alfons bedacht zich even, de wangen vurig rood, de oogen strak op 't
tafelkleed gevestigd. Toen antwoordde hij met een soort weerzin, als
ontsluierde hij ten ontijde een groot geheim dat nog liefst moest
ongerept blijven.

"'K he lijk halvelijngen 'n gedacht van d'r mee op 'n hofstee te goan,
menier de notoarus."

"Hoho! da es 'n ander kwestie!" zei de ambtenaar ernstig. "Het g' al
iets in 't zicht?"

"Nog niet, menier de notoarus; moar 'k goa zoeken."

Weer bleef de notaris een poosje peinzend en stilzwijgend, zijn kin
tusschen wijsvinger en duim.

"Luister," zei hij eindelijk. "As ge wilt 'k zal ik ouw geld bewoaren
zeu lank of da ge 't nie neudig 'n het en d'r ou den intrest van
betoalen. 'K zal ou 'n schuldbekentenesse tiekenen van de somme die
'k ontvange, en effen aan da ge wa neudig het meugt ge 'r bij mij omme
komen. Ge 'n moet mij veur mijn verantwoordelijkheid en moeite niets
betoalen; 'k zal da gratis veur ou doen.--Es 't azeu goed?"

"Joa 't, heul goed, as 't ou b'lieft menier de notoarus, ge zij wel
bedankt," zei Alfons met een zucht van verlichting, als van een zwaar
pak op het hart verlost.

In enkele oogenblikken was alles klaar. De notaris teekende hem een
schuldbekentenis van vijftienduizend frank en stelde hem het overige van
zijn erfenis: vierhonderd twee en twintig frank en zeventig centimen, in
specien ter hand.

Alfons was gelukkig. Met geld en schuldbekentenis zorgvuldig in een
binnenzak vastgespeld, keerde hij haastig weer naar huis.

* * * * *

VI.

Zooals van zelf spreekt, had hij bij boer Kneuvels zijn dienst opgezegd.
Hij was nu rijk genoeg om als eigen baas te werken; en bijna dadelijk
deed zich een uitmuntende gelegenheid voor. Een boerderijtje met een
paard, behoorende aan den baron, mejonkvrouw Anna's vader, kwam tegen
Kerstdag te huur. Het was er lief gelegen op de grens der vruchtbare
bouwlanderijen en der malsche weiden, met een lange, mooie olmendreef
naar den hoogen zandweg op de golvende