an de kou, omgekomen van
gebrek.

"Doar zie, achter ulder schure," sprak plechtig de oude boer naar de
donkere, toegeblinde ramen wijzend, "he 'k er op nen uchtijnk twiee
gevonden in de snieuwe, 'n mannemeinsch en 'n vreiwe-meinsch, uit 'n
vrend dorp, de man deud, de vreiwe nog 'n zierke levend, alle twiee zeu
moager en uitgeleefd da ze de knecht onder zijn oarms opgepakt het en in
de schure op 't streu gedregen."

Een plotselinge stilte heerschte om de tafel. Allen staarden met bijna
angstigen ernst naar het vuurrood, gerimpeld gelaat van den ouden boer.

"Es 't vreiwemensch nog blijve leven?" viel hem eindelijk Rozeke,
trillend van emotie, in de rede.

"Nie z', ze was al te verre gezet," antwoordde hij.--"Mijn moeder
zoaliger he z' hier in huis doen brijngen, hier, veur den heird, bij
't vier, op de zelve ploatse woar da 'k nou zitte, en w' hen heur woarme
melk en brandewijn ingegoten; moar 't was al te loate, 't 'n he nie mier
g'holpen. Veur den noene was z'euk al deud.--Joa joa de goen tijd!
spreek mij van de goen tijd! Nou es 't de goen tijd, woar da alles van
't vrende kan komen als 't in 't land zelve nie 'n groeit."

Weer spraken zij, allen ondereen nu, van den goeden en den slechten
tijd, van de menschen van vijftig jaar geleden, die met weinig tevreden
waren en hun geld opspaarden; en van de menschen van den tegenwoordigen
tijd, die veel verteerden en voor hun ouden dag niets overhielden.

Zij waren klaar met eten en slurpten nu koffie, uit groote, witte
koppen, de mannen rookend, de vrouwen af en toe een snuifje nemend,
allen in gemakkelijke houding om de tafel geschaard, de aangezichten
rood-begloeid door 't haardvuur, waarop Alfons weer versche blokken had
geworpen. Nu en dan stond er een op en ging even naar buiten en kwam
toen na een poos rillend weer binnen, zeggend dat het buiten niet meer
sneeuwde, maar dat de lucht zoo grauw en nog zoo vol zat, met
loom-schuivende, zware wolken voor de volle maan. En weer maakten ze
't zich gezellig om het warme vuur en luisterden naar de vertellingen,
blazend en slurpend uit hun koppen in den blauwen damp der pijpen.

Toen hoorden zij plotseling een dof gestommel aan de voordeur en allen
keken met verwondering, de vrouwen bijna angstig, om.

"Och Hiere, was es dat doar!" riep Rozeke, gejaagd opstaande, bang
geworden door de akelige verhalen.

Maar er werd zacht gekucht daar buiten; en eensklaps hieven zoete
kinderstemmetjes het welbekende Driekoningenavond-