naast die beiden, stil-glimlachend
luisterend naar hun blijkbaar voor hem zeer belangwekkend gesprek. Een
klein, wit-en-zwart-gevlekt hondje liep snuffelend met hen mee.

"Woarom 'n he-je mij da toch nie ier gezeid?" verweet Rozeke het Geluw
Meuleken met doffe stem. Maar zonder op 't antwoord te wachten liep zij
gejaagd naar de binnendeur en klopte zenuwachtig aan.

"Is er iets?" hoorde zij de fluisterstem van jonkvrouw Anna achter de
gesloten deur.

"Nie buiten komen, mejonkvreiwe; nie buiten komen ier da 'k ulder roepe!
Mijne man es doar mee nog twie andere!" hijgde Rozeke.

"Goed, we zullen wachten." antwoordde stil de jonkvrouw.

"En ulder stil houen, ewoar? Da z'ulder nie 'n heuren?"

"Ge moogt gerust zijn, Rozeke."

"Ze goan noar de peirdstal, bezinne!" berichtte 't Geluw Meuleken.

"O, gelukkig!" riep Rozeke. "Moar ze zillen toch wel in huis komen euk!"
voegde zij er angstig bij.

"'t Es zeker te wille van de mirrie," meende 't Geluw Meuleken.

"'K peist 't euk," zei Rozeke. En zij herinnerde zich inderdaad dat er
de laatste dagen weer kwestie was geweest van die weddenschap tusschen
Smul en Dons aangaande 't veulen van de merrie. Volgens Alfons en
Vaprijsken was het al lang uitgemaakt dat Smul gelijk had en er geen
sprake was van veulen; en nu kwamen ze zeker met elkaar de zaak
beslechten.

Maar dat het juist nu moest gebeuren!...

"Ha 'k da nou toch vijf menuten ier geweten, hij kon tenminste wig zijn!
Woarom 'n zij-je mij dat toch nie bij tijds kome zeggen?" klaagde
Rozeke.

"Moar 'k 'n he z' ik nie zien komen, bezinne! Ze zijn al mee ne kier
dwirs deur 't land van achter de schure gekomen," verontschuldigde zich
het Geluw Meuleken.

"Zwijg! ze zijn doar weere!" riep Roze, angstig naar buiten starend.

Zij kwamen uit den paardenstal en stapten dwars over den boomgaard naar
het woonhuis toe, nu ingelijks door Vaprijsken vergezeld. Het
wit-en-zwart-gevlekt hondje liep hen kwispelstaartend voor.

"'T en es het doar nie aan te doene; betoalen! betoalen!" hoorde Rozeke
den ouden, opgewonden boer met luid-galmende stem roepen. En 't
oogenblik daarna klonken zijn stampende voeten op het plankier voor den
drempel van het huis, terwijl Alfons hem vleiend aanmoedigde:

"Goa binnen, boer Dons, goa binnen; mee betoalen 'n es er gien hoaste;
we zillen d'r iest op ons gemak eentsjen op pakken."

"Es er gien belet?" riep luid boer Dons. En meteen stond hij binnen,
achterover-kaarsrecht en vuurrood, lac