't ou goeste niet?" keek de oude boer verwonderd
op.

"Ba 't doet, boas," antwoordde zij, eensklaps kalm en ijskoud, als
voelde zij 't bloed in haar lichaam stollen, "ba 't doet, moar d'er es
toch nog zeuveel wirk op 't land en wie weet wa veur 'n weere da we
morgen hen?"

Gelukkig kwam Alfons haar ter hulp.

"Nie nie boas, we'n meugen nie verletten; we zijn volop aan 't
eirdappels planten en mijn wiedvolk ligt in d' hoaver," zei hij ernstig,
meteen opstaande.

"En ik 'n mag euk nie langer blijven, 'k moe van doage nog 'n ker of
zesse mes uitvoeren," verklaarde Smul, insgelijks opstaande.

Rozeke verademde, verademde! Zij knikte, als in zwijgende dankbaarheid,
werktuigelijk met het hoofd naar Alfons en naar Smul; zij had hen beiden
wel naar de voordeur willen duwen. Maar plotseling vloog zij met een
angstgil weer op en holde naar de kamerdeur, waarop de kleine hond,
onopgemerkt teruggekomen, hijgend en snuivend met zijn beide voorpooten
stond te krabben.

"O gie leulijkoard! wilt-e doar afblijven!" En zij gaf hem een trap dat
hij jankend weghinkte.

De oude boer stond ook eindelijk op.

"Oo, 't es spijtig! 't es spijtig! we woaren nou zeu scheune t' heupe,"
jammerde hij.

"Kom liever op nen anderen dag weeromme, boas," stelde Rozeke voor.
"Wilt-e zondag komen, mee de bezinne? 'K zal voader en moeder euk doen
komen, en ge zilt heel den achternoene keune koarten."

"Hawel joa, c'est ca!" riep Dons getroost. "We zille zondag komen en ne
kier koarten tot dat we beu gekoart zijn."

"Hawel joa, c'est ca!" herhaalde Rozeke, hem als 't ware naar de
voordeur drijvend.

Hij stond nog even wat te gillen, buiten op den drempel, maar eindelijk
was hij met Smul weg en Alfons en Vaprijsken maakten zich ook dadelijk
klaar om weer naar 't veld te gaan.

"Wacht, 'k zal iest da geld wigsteken in de kasse," zei Alfons naar de
kamerdeur gaande.

"Goa moar, goa moar," snelde Rozeke angstig toe. "Kom, gee mij 't geld,
'k zal 't ik wel wigsteken. Toe, 'n verlet nou nie mier: 't wordt al zeu
loate."

Hij gaf haar de vijffrankstukken, een zwaar, rinkelend handvol in haar
open schort en spoedde zich met Vaprijsken weg.

Rozeke zakte even, als in duizeling, op een stoel.

"Ach Hier, ach Hiere!... Ach Hier! ach Hiere!" klaagde zij machteloos,
met dichte oogen.

Het Geluw Meuleken kwam naar haar toegeschoten:

"Scheelt er iets, bezinne? Zij-je nie wel?"

"Ach Hier! ach Hiere!" zuchtte zij opnieuw, als kon zij geen andere