n."

"Iederen oavond dus,--'t was in de winter, omtrent dezen tijd--liep er
hier rond 't hof ne kastielhond. Koarel-Sies, mijnen oue peirdeknecht,
ha hem al heul dikkels gezien, en telkens zat er hij achter mee zijn
vurke, moar natuurlijk zonder hem oeit te keune krijgen.--Koarel-Sies,
jongen, zei ik azeu, ge moet oppassen of ge goat doar leulijke dijngen
mee ondervinden.--Zoe 'k wel, boas, zeit hij; da 'k hem moar e-kier 'n
kon krijgen, 't zoe hier al gauwe gedoan zijn mee al dat geleup.--'K
zegge: kijk, ge moe 't weten, Koarel-Sies, zeg ik azeu, moar geleuf mij,
jongen, ge goat er vuil mee vangen, zeg ik azeu.--Goed.--Op nen oavond,
nen dag of dreie achter da 'k hem da gezeid ha, komt Koarel-Sies al mee
ne kier noar mij geleupen: "Boas! hij es doar weere zille en deze kier
moe 'k hem hen!" Ik ha hem al ne heulen tijd gezien, moet-e weten: en,
peis ik in mijn eigen...."

"Watte! de kastielhond! Het-e gij hem euk gezien, boas Dons?" viel
Rozeke den ouden boer opnieuw met trillende emotie in de rede.

"Zeu goed of da 'k ou zie," verzekerde kalm boer Dons. Bazin Dons, die
ook vol aandacht luisterde, knikte sprakeloos met het hoofd, om te
getuigen dat het waar was. Al de anderen, om den ouden boer geschaard,
vingen, in roerloos-stille graagte, de woorden van zijn lippen op.

"En wat deed hij? Hoe liep hij? Hoe zag hij d'r uit?" vorschte Rozeke
ademloos.

"Da es nou gelijk!" antwoordde Dons weer ongeduldig wordend. "Ne
kastielhond, zeg ik ou! Niemand 'n weet datte; niemand 'n het da van
dichte bij gezien. Loat mij ne kier veurt vertellen...."

"Goed.--Peis ik in mijn eigen: Kaorel-Sies, jongen, doe gij ou gedacht;
leupt gij er achter, aangezien da ge toch nie mier verstand 'n het; ik
'n trekke mij den boel nie aan. Goed.--De kastielhond droait hem ne keer
of zeven rondom 't hof, en Koarel-Sies doar achter, mee zijn vurke
veuruit, vliegen lijk de wind. 'K wilde da ge da gezien hadt! Ge kond'
hem heure lessemen[6] toe op de keiter[7]. Wel verdeeke!... peis ik in
mijn eigen, 'k geleuve woarachtig dat hij hem van deze kier goa krijgen,
want 't 'n school gien hoar mier of hij zat er boven op;... moar al mee
ne kier, percies op de moment da Koarel-Sies de kastielhond zijn vurke
deur 't lijf goa steken, verandert de kastielhond in 'n speuk, dat
rechte lijk ne pijl uit nen bogen noar den bosch toe leupt!

"'n Speuk! 'n woarachtig speuk! En he-je 't gezien, boas Dons? riep
Rozeke.

"Lijk of ik ou zie!... moar loat mij ne ki