er veurt vertellen."--Goed, 't
speuk den bosch in en Koarel-Sies mee zijn vurke doar achter.--Ik vliege
zeu zier of da 'k kan toe an 't hofgat en 'k roep uit al mijn macht!
"Koarel-Sies! Koarel-Sies! gie dwoaze loeder, komt toch weere!" Moar 't
spel was al verbrod en 't was te loate. 'K zag hem nog precies mee ne
lei al de kant van dan bosch leupen en over de gracht sprijngen; en wig
was hij, nie mier t'heuren of te ziene!"

"En?" vroeg Rozeke, de woorden uit zijn mond kijkend.

"Hewel... hij het hij heul den nacht rondgedwaald, zonder nog zijne wig
te keune vinden. 't Speuk ha hem verlied. Tegen den uchtijnk es hij
weere thuis gekomen, slijknat, deudmoe, al schriemende lijk 'n klein
kind. Heul de godsche nacht had hij achter 't speuk geleupen, op alle
soort van vrende prochies, deur bosschen woar dat hij nog noeit van zijn
leven geweest 'n ha; en as hij thuis kwam had hij, in ploatse van zijn
vurke, nen bessemstok in zijn peuten.--Hij he hem ontklied en veertien
doagen van altroassie in zijn bedde gelegen!"

"En 't speuk? de kastielhond?" vroeg Rozeke.

"De kastielhond! 'n moand lank he 'k hem hier hoast iederen oavend
rondom 't hof zien leupen. Hij kwam natuurlijk kijken of da Koarel-Sies
nog goest ha om d'er mee zijn vurk achter te zitten; moar Koarel-Sies
had er genoeg van, zille. Ge 'n zoedt hem 't 's oavens mee gien stokken
mier van 't hof gekregen hen."

Er was opnieuw een korte stilte. Allen staarden weer met ernstige
gezichten naar den ouden boer, die zooveel wonderbaars had bijgewoond
en Rozeke durfde geen woord meer vragen.--Maar plotseling ging een
onverwachte stem op om den hoek der tafel, de ruwe, schorre stem van
Smul, die nu in kort-gehorte woorden ook een wonderheid vertelde.

Dat was een jaar of twaalf geleden; hij woonde toen, als pasbeginnende
paardeknecht, op een groote boerderij, den kant uit van 't Westvlaamsche.
--Eens, op een ochtend, dat hij een verafgelegen partij land aan het
beploegen was, zag hij, in een struik van den elzekant die den akker
omsingelde, een vreemd klein dingetje hangen,--een soort bruinhouten pop
of beeldje, leek het hem--half verborgen in 't gebladerte. Hij liet zijn
ploeg met paarden even staan en ging dwars over 't akkerland, op 't vreemd
verschijnsel af. Het was een klein, bruinhouten Lieve-Vrouwbeeldje, met
een dof-gouden stralenkransje om het hoofd. Wie mag dat daar wel gehangen
hebben? dacht hij. Het had geen waarde, hij liet het hangen en zette zijn
arbeid voo