en jongen. Maar wat ben je bleek."

"Ja, ik ben nog steeds zeer zwak," zeide zij lachend en weder beefden
haar lippen.

"Wij gaan naar Italie; daar zult ge weer beter worden."

"Is het mogelijk, dat wij zullen zijn als man en vrouw? Ik met u
alleen?" zeide zij en zag hem in de oogen.

"Ik zou niet weten, hoe het anders zijn kon."

"Stiwa heeft mij gezegd, dat--hij met alles instemde; maar ik kan zijn
edelmoedigheid niet aannemen," zeide zij en zag nadenkend zijn gelaat
voorbij. "Ik dring op geen scheiding aan, mij is alles hetzelfde. Ik
laat hem zelfs mijn zoon! Wat dunkt je?"

Hij begreep niet, hoe zij in dit eerste oogenblik van hun wederzien
aan haar zoon en aan de scheiding denken kon. Alsof dat niet alles
onverschillig was!

"Spreek daar niet van! Denk er niet aan," zeide hij en keerde haar hand
in de zijne om. Hij wilde haar opmerkzaamheid weer tot zich trekken,
maar zij vermeed steeds hem aan te zien.

"Ach, waarom ben ik maar niet gestorven? Het ware beter geweest!" zeide
zij en zonder dat zij snikte, vloeiden de tranen over haar wangen,
maar zij deed moeite een opgeruimde uitdrukking aan haar gelaat te
geven om hem niet te bedroeven.

Volgens zijn vroegere levensopvatting zou het voor Wronsky beschamend
en onmogelijk geweest zijn, zijn evenzoo met eer als met gevaar
verbonden verplaatsing naar Taschkent af te wijzen; maar nu zag hij er
zonder aarzelen af, en daar hij bemerkte, dat hooggeplaatste personen
daarover ontevreden waren, verliet hij geheel den militairen dienst.

Een maand later bleef Alexei Alexandrowitsch in zijn woning alleen
met zijn zoon. Anna en Wronsky waren op weg naar het buitenland,
zonder dat een scheiding, waarvan zij uitdrukkelijk had afgezien,
had plaats gevonden.

XIX.

Vorstin Tscherbatzky achtte het onmogelijk het huwelijk te laten
voltrekken voor de groote vasten, en wel wegens den uitzet, waarvan
voor dien tijd, dat is binnen vijf weken, nauwelijks de helft gereed
kon zijn. Zij moest echter toestemmen, dat men, indien men wachtte
tot Paschen, gevaar liep door een sterfgeval verhinderd te worden,
want een oude tante van den vorst was gevaarlijk ziek. Men sloeg
dus een middelweg in door te besluiten, dat het huwelijk zou plaats
hebben voor de vasten, maar dat men slechts een gedeelte van den
uitzet onmiddellijk zou ontvangen en de rest na de bruiloft. Het
jonge paar was voornemens, dadelijk na de plechtigheid naar het
land te vertrekken en had dus niet veel noo