ij moest er om lachen zooals zij haar uit Moskou medegebrachte
meubels plaatste, dat zij haar en zijn kamer geheel nieuw stoffeerde,
dat zij de gordijnen koos, dat zij eene kamer voor sommige gasten,
eene voor Dolly en eene voor haar nieuw dienstmeisje uitzocht, dat
zij bij zijn ouden kok het eten bestelde en met Agasija Michailowna
in eenige uiteenzettingen geraakte om haar uit de provisiekamer te
verdringen. Hij zag, hoe de oude kok lachte, haar verbaasd aanstaarde
en haar onervarene, onmogelijke bevelen aanhoorde; hij zag, hoe Agasija
Michailowna, nadenkend, maar vriendelijk over de beschikkingen der
jonge meesteres in de provisiekamer het hoofd schudde; hij zag, dat
het haar bijzonder goed stond, als zij lachend en weenend bij hem kwam
met de klacht, dat het eene meisje, Mascha, zich aangewend had haar
voor een ongetrouwde dame te houden en haar als zoodanig betitelde,
zoodat niemand haar wilde gehoorzamen. Alles kwam hem behoorlijk voor,
maar, wat vreemd was, hij dacht: zonder dat was het toch beter,

Hij had niet, zooals zij, het gevoel eener veranderde levenswijs. Had
zij te huis een keer trek gehad in zuurkool, bitterkoekjes of bonbons,
dan was die begeerte niet altijd te bevredigen geweest; nu kon zij
voor zich bestellen, wat zij wilde, kon geheele bergen bonbons koopen
en geld uitgeven en de meelspijzen bestellen, waarvan zij hield. Zij
wist zelf niet waarom, maar de huishouding boezemde haar in den
hoogsten graad belangstelling in.

Een andere ontgoocheling en een andere bekoorlijkheid waren voor
Lewin hun kleine kibbelarijen. Naar zijn voorstelling konden tusschen
hem en zijn vrouw slechts teederheid, liefde en achting voorkomen,
en toch hadden zij reeds dadelijk in de eerste dagen getwist; zij
had hem gezegd, dat hij haar niet beminde, maar slechts zich zelf,
zij was begonnen te weenen en had de handen ineen geslagen. Deze
hun eerste twist was daardoor ontstaan, dat Lewin zich bij een zeker
voorbereidend werk tot aanplanting een half uur langer had opgehouden,
dan hij oorspronkelijk gewild had. Onderweg dacht hij slechts aan haar,
aan haar liefde, aan zijn geluk, en hoe nader hij bij haar kwam, des te
sterker werd zijn teeder gevoel voor haar. Hij ijlde in de kamer naar
haar toe in dezelfde spanning als vroeger naar de Tscherbatzky's toen
hij haar hand wilde vragen; maar plotseling ontving hem een donkere
blik, dien hij tot hiertoe bij haar nog niet gekend had. Hij wilde
haar kussen, maar zij stiet hem ter