oeten brengen.

Zijn wond was genezen en hij ging reeds uit om de voorbereidselen
voor zijn vertrek te maken.

"Slechts eenmaal zou ik haar gaarne zien, dan zal ik mij gewillig in
ballingschap begraven en sterven," dacht hij en aan deze gedachte
had hij bij een zijner afscheidsbezoeken woorden gegeven. Met dit
bericht was Betsy naar Anna gegaan en had hem haar afwijzend antwoord
teruggebracht.

"Des te beter!" dacht Wronsky bij dit bericht; "het was slechts een
zwakheid, die mij mijn laatste krachten zou gekost hebben."

Den volgenden dag kwam Betsy bij hem en meldde hem, dat zij
van Oblonsky het bepaald bericht had ontvangen, dat Karenin zijn
toestemming tot echtscheiding had gegeven. Hij zou haar derhalve nu
kunnen zien.

Zonder van Betsy afscheid te nemen, al zijn goede voornemens vergetend,
zonder te vragen, of hij gelegen kwam of waar zich haar echtgenoot
bevond, ijlde hij naar Karenins huis. Hij stoof de trap op, op niets
of niemand acht slaande, en bijna galoppeerend snelde hij haar kamer
binnen. Zonder te bedenken en zonder er op te letten, of ook iemand
anders tegenwoordig was, omhelsde hij haar en bedekte haar gelaat,
haar hals en haar armen met kussen.

Anna had zich op dit wederzien voorbereid; zij had overlegd, hoe zij
met hem zou spreken, maar zijn onstuimige hartstocht sleepte haar
mede, zoodat zij niets kon zeggen. Zij wilde hem en zich zelf tot
kalmte brengen, maar dat was nu te laat. Zijn opgewondenheid deelde
zich ook aan haar mede, en haar lippen beefden zoo, dat zij niet
vermocht te spreken.

"Ja, ge hebt mij veroverd en ik ben nu geheel de uwe!" zeide zij
eindelijk en drukte zijn handen tegen haar borst.

"Zoo moest het komen!" antwoordde hij. "En zoo moet het blijven,
zoolang wij leven. Nu weet ik dat!"

"Dat is waar!" zeide zij, terwijl zij allengs bleeker en bleeker werd
en intusschen zijn hoofd omvat hield. "Maar na al wat gebeurd is,
blijft daarin toch iets ontzettends."

"Dat zal voorbijgaan!" zeide hij. "Alles zal voorbijgaan, en dan zullen
wij gelukkig zijn! Onze liefde zal, zoo mogelijk, juist omdat daarbij
wat ontzettends is, nog sterker worden," en hij hief het hoofd op en
liet lachend zijn witte tanden zien.

En zij moest met een lachje het zijne beantwoorden, niet om zijn
woorden, maar om zijn verliefde oogen. Zij nam zijn hand en streelde
daarmede haar kort haar en koude wangen.

"Je bent met dat korte haar nauwelijks te herkennen. Je bent nog
schooner geworden. Net e