n de verstrooiingen,
waaraan hij zich op zijn vroegere reizen had overgegeven; een plan van
een souper met zijn vrienden had bij Anna een aanval van vertwijfeling
verwekt; hij kon geen betrekkingen aanknoopen met Russen en Italianen,
en wat de merkwaardigheden van het land aangaat, behalve dat hij
ze reeds kende, in zijn hoedanigheid van Rus en als man van geest
hechtte hij er niet hetzelfde groote gewicht aan als een Engelschman.

Evenals een uitgehongerd dier op het voedsel aanvalt, dat hem
wordt toegeworpen, eveneens wierp Wronsky zich op alles, wat hem
tot voedsel voor zijn geest kon strekken: politiek, schilderkunst,
nieuwe boeken enz. Hij had in zijn jeugd aanleg voor de schilderkunst
getoond en, niet wetende wat met zijn geld aan te vangen, had hij
zich een collectie gravures aangeschaft. Bij het idee van schilderen
was hij gebleven om voedsel te geven aan zijn werkzaamheid. Het
ontbrak hem niet aan smaak, en hiermede vereenigde hij de gave van
nabootsing, hetgeen hij verwarde met talent. Alle genres waren hem
hetzelfde: historische tafereelen, stukken van godsdienstigen aard,
landschappen,--hij achtte zich in staat alles op zich te nemen. Hij
zocht de inspiratie niet onmiddellijk in het leven, in de natuur;
hij had slechts een vluchtigen blik geslagen op beide, zooals de
kunst hen had weergegeven, maar hij maakte vrij gemakkelijk tamelijk
goede schetsen. Daar de Fransche school met haar bevallige werken en
decoraties een zekere bekoring voor hem had, begon hij een portret van
Anna volgens haar methode. Zij droeg het costuum van een Italiaansche,
en allen, die dit portret zagen schenen er even voldaan over als de
maker zelf.

XXVII.

Het oude, eenigszins vervallen palazzo, dat zij betrokken, hield
Wronsky in een aangename illusie; hij meende een gedaanteverwisseling
ondergaan te hebben en van een Russisch grondbezitter en rustend
kolonel een verlicht liefhebber der kunsten te zijn geworden, die
met bescheidenheid schilderde en de wereld met al haar streven aan de
liefde van een vrouw opofferde. Het oude paleis was in overeenstemming
met deze hersenschimmen door zijn hooge beschilderde plafonds,
zijn met fresco's en mozaiek bedekte muren, zijn groote vazen op de
schoorsteenmantels en op de consoles, door zijn zware gele gordijnen
voor de vensters, zijn uitgesneden deuren en zijn groote, sombere
met schilderijen getooide zalen.

Zijn nieuwe rol schonk Wronsky eenigen tijd bevrediging; hij maakte
kenni