inderdaad was zij,
zooals Kitty zag, onophoudelijk bezig. Nu geleidde zij de kinderen
eener Russische familie van de bron naar huis, dan bracht zij een
plaid voor madame Stahl en wikkelde er haar in, straks beijverde zij
zich om een prikkelbaren zieke te doen bedaren en te verstrooien of
zocht voor dezen of genen koekjes bij de koffie uit.

Kitty drong haar mama haar met mademoiselle Warenka te laten kennis
maken. De vorstin, ofschoon het haar onaangenaam was den eersten stap
tot kennismaking met madame Stahl te doen, won toch informaties omtrent
Warenka in, en daar zij in geen opzicht iets bedenkelijks vernam,
naderde zij zelf het meisje om met haar bekend te worden. Zij had
daartoe het oogenblik gekozen, dat Kitty naar de bron was gegaan en
Warenka bij een bakker inkoopen deed.

"Veroorloof mij met u kennis te maken," zeide zij met haar
vriendelijkst lachje. "Mijn dochter is geheel op u gecharmeerd. U
kent mij misschien niet. Ik...."

"O, dat is volkomen wederkeerig," antwoordde Warenka snel.

"Ik hoor, dat u ook in Mentone geweest is met madame Stahl--uw
tante? Ik ben met haar bellesoeur bekend geweest...."

"Neen, zij is mijn tante niet. Ik noem haar mama, maar ik ben in
het geheel niet met haar verwant, ik ben maar door haar opgevoed,"
antwoordde Warenka licht blozend.

Zij sprak dit alles zoo eenvoudig, en de vrijmoedige en open
uitdrukking van haar gelaat was zoo aantrekkelijk, dat de vorstin
begreep, waarom Kitty met deze Warenka zoo was ingenomen geworden.

Op dit oogenblik kwam Kitty van de bron terug. Haar gelaat straalde
van vreugde, toen zij haar moeder in gesprek zag met de onbekende.

"Nu, Kitty, uw lang gekoesterde wensch met mademoiselle...."

"Warenka," liet deze volgen.

"... bekend te worden, wordt vervuld," zeide de vorstin.

Kitty bloosde van blijdschap en drukte lang en zwijgend de hand
harer nieuwe bekende, die ze onbewegelijk in de hare liet liggen en
den druk niet beantwoordde. Maar, hoewel de hand niet antwoordde,
straalde toch van Warenka's gelaat een stil, blijmoedig, ofschoon
ietwat treurig lachje, dat haar groote, maar fraaie tanden deed zien.

"Ik heb het zelf al lang gewenscht," zeide zij.

"Maar gij hebt het altijd zoo druk...."

"Integendeel. Ik heb haast niets te doen...."

Maar schier te gelijk moest zij haar nieuwe kennis verlaten, want op
dit oogenblik kwamen twee kleine meisjes naar haar toe loopen.

"Warenka, Warenka, mama zoekt u."

En Warenka moest met haar