e details eener scheiding voorstelde, waarbij de
man de schuld op zich nam, en met dezelfde beschaamde beweging, zooals
Wronsky eens voor hem stond, hief hij zijn handen voor het gelaat.

"Je zijt opgewonden, dat begrijp ik. Maar als je het wel overlegt...."

"Als u iemand op de rechter wang slaat, keer hem ook de linker toe, en
ontneemt u iemand den rok, laat hem ook den mantel...." dacht Alexei
Alexandrowitsch: "Ja ja!" riep hij met zwakke, klagende stem uit:
"Ik wil de schande op mij nemen en sta ook nog den zoon af; maar ... of
het niet beter is het niet te doen ... Overigens, doe, wat ge wilt!"

En terwijl hij zich van zijn zwager afwendde, opdat deze hem niet
zien kon, ging hij op zijn stoel bij het venster zitten. Hij had een
bitter, beschamend gevoel; maar tusschen dit verdriet en deze schaamte
mengde zich een inwendige blijde ontroering over de grootheid van
zijn ootmoed.

Ook Stipan was ontroerd en zweeg een poos. "Alexei Alexandrowitsch,
geloof mij, zij zal uw edelmoedigheid weten te waardeeren. Maar het
is Gods wil," voegde hij er bij, doch nauwelijks had hij dit gezegd,
of hij bedacht, dat het zeer afgezaagd en hier niet gepast was,
en het kostte hem moeite een glimlach terug te houden.

Karenin wilde iets antwoorden, maar zijn ontroering belette het hem.

"Het is een fatale zaak, een ongeluk, dat moet men erkennen." sprak
Stipan. "Maar ik beschouw het als een onveranderlijke daadzaak,
en ik zal trachten u en haar te helpen."

Toen hij de kamer verliet, was hij ontroerd, maar dat weerhield hem
niet met het gevolg van zijn pogen tevreden te zijn, want hij was
overtuigd, dat zijn zwager zijn woord niet zou terugnemen. Bij deze
voldoening kwam nog een ander genoegen, want hij kreeg den inval,
dat hij, als deze aangelegenheid zou zijn afgeloopen, zijn vrouw en
zijn kennissen de vraag wilde voorleggen: "Welk onderscheid is er
tusschen mij en een veldmaarschalk? De veldmaarschalk manoeuvreert
en niemand is daarmede geholpen, en ook ik heb gemanoeuvreerd en drie
zijn er door geholpen; of beter: welke overeenkomst is er tusschen mij
en een veldmaarschalk, als ...? Nu, ik zal het nog beter uitdenken,"
zeide hij met een tevreden lachje.

XVIII.

Wronsky's verwonding was, al was het hart niet getroffen,
gevaarlijk. Eenige dagen zweefde hij tusschen leven en dood. Toen
hij voor de eerste maal weer tot bewustzijn kwam, bevond Warja zich
alleen bij hem in de kamer.

"Warja," zeide hij en zag haar so