ma lodderein-boite francaise, beste Alexander, mijn vieux brave,elle zit
dans je linker poche....--"Hoe langer en hoe gruwelijker die waanzin
duurt, hoe onverwoestbaarder dat Bewijs in het bewustzijn der menschheid
zal komen te staan. Wie het dus goed met het menschdom meent,--verlangt
niet naar een ontijdigen vrede. Stelp niet de koorts, doch laat haar
uitwoeden." Bravo! Bravo! gilt De Telegraaf, nou ben je eerst mijn
salontijgertje, nou ben je eerst net zoo'n held-achter-de-sohrijftafel
geworden als ik-zelf!--En dan steken we van wal, hoor, we geven 'm van
katoen. De Hollanders zijn "lauwe Laodicenzen", en wat "een slaafsche
indruk" maakt dat, "al die Duitsche uniformen en petten" op de
Hollandsche soldatenhoofden, alsof ze zoo bij "het
driehonderd-zooveelste Pruisische regiment (moesten) worden ingelijfd."
Tot zelfs eene novelle van een onzer schrijfsters is--let op het
maniakale--Pruisisch-systematisch[4] afgewerkt!--Maar dan--[p.101]boven
zijn nederigheid jegens De Telegraaf, boven zijn blijdschap uit, aan dat
ideeele blad te mogen medewerken, stijgt als een leeuwerik uit een
drenzig, vies burgertuintje zijn zingende ziel den hemel der liefde in.
Bij al dat leelijke heeft hij nu ook van diezelfde Telegraaf--en ziehier
nu de vervulling mijner straks gegeven belofte--het schoone geschenk van
den moed tot den hartstocht ontvangen. Het geheele innige, van zoete
liefde innige stuk Een avond in Florence is niets anders dan het
heerlijk-schoon gelaat zijner liefde tot Italie, maar kenden wij dit tot
heden als een edel, duurzaam marmer, koel als zijns beeldhouwers
sentimenten, nu is 't overbloosd door die nieuwe, die pas ontstoken vlam
van den hartstocht. Welk een jammer--voor mij--dat mijn genot alweer
niet onvermengd mocht blijven. Want ziehier de storende gedachte, die in
mij rees: o naieve Scharten, zijt gij de man, die den Jood zoo smadend
zijn vreemdelingschap voor de voeten mocht werpen, gij die zoo over
Holland en zoo over Italie kunt spreken; die u gebonden voelt "aan dat
heerlijke land, waar gij (u) meer dan ergens elders thuis ging(t)
gevoelen"; gij dien, thans hier in Holland levend, nochtans in
betrekking tot Italie het spraakbeeld naar de lippen dringt van "het in
twee jaren niet terug geziene ouderlijke huis"?! Onderzoek u-zelf, maar:
uw diepste ziel, en: hoed u ervoor, die onbewust te
vereenzelvigen--schoon-scheppende eenheid als gij beiden vaak zijt--met
de psyche uwer wel cosmopolitisch-beeldend-geniale,