ot haar
verrassing bemerkte Anna, dat zijn oogen zich met tranen vulden. En
voor de eerste maal verplaatste zij zich voor een oogenblik in zijn
toestand en had zij medelijden met hem. Maar wat kon zij zeggen of
doen? Zij boog het hoofd en zweeg. Ook hij zweeg een poos; toen begon
hij weer te spreken, maar op minder scherpen en kouden toon:

"Ik wilde u zeggen, dat ik morgen afreis naar Moskou en niet weer
in dit huis zal terugkeeren. Mijn advocaat zal u mijn besluiten
mededeelen. Mijn zoon zal naar mijn zuster gaan."

"Gij hebt Serescha noodig om mij smart aan te doen," zeide zij op
kleinmoedigen toon: "Gij houdt niet van hem.... Laat mij Serescha!"

"Ja, zelfs de liefde voor mijn zoon heb ik verloren, omdat met hem
mijn afschuw tegen u is verbonden; maar in weerwil daarvan neem ik
hem met mij--Adieu!"

Hij wilde gaan, maar nu hield zij hem staande: "Alexei Alexandrowitsch,
laat mij Serescha," vroeg zij andermaal op zachten toon.

"Ik heb niets meer te zeggen. Laat Serescha tot mijn terugkomst...."

"Ik zal spoedig--bevallen. Laat hem mij!"

Alexei Alexandrowitsch werd rood. Hij onttrok haar zijn hand en
verliet zwijgend de kamer.----

VIERDE BOEK.

I.

Met het doel om een gewichtige aangelegenheid te onderzoeken had
Alexei Alexandrowitsch besloten naar een verwijderd gouvernement te
reizen. Op zijn doorreis daarheen bleef hij drie dagen in Moskou. Den
tweeden dag bracht hij den gouverneur-generaal zijn bezoek.

Op een hoek van de straat, waar de equipages en droschken
waren opgestuwd en hij dus langzamer moest rijden, hoorde Alexei
Alexandrowitsch zich plotseling door een luide, vroolijke stem bij zijn
naam roepen, zoodat hij in die richting moest uitzien. Op den hoek van
het trottoir stond Stipan Arkadiewitsch in een korten modernen paletot,
een kleinen scheefstaanden hoed op, met zijn witte, blinkende tanden
tusschen de roode, tot lachen geopende lippen; hij stond daar vroolijk,
jeugdig en schitterend en zijn roepen klonk zoo dringend en hardnekkig,
dat Karenin wel moest ophouden. Hij hield met eene hand den greep der
trede van zijn rijtuig vast, uit welks venster een dameshoofd in een
zijden hoed en twee kinderhoofdjes gluurden en wenkte lachend met de
andere zijn zwager toe. Ook de dame lachte vriendelijk en wenkte met
de hand Alexei Alexandrowitsch toe. Het was Dolly met haar kinderen.

Alexei Alexandrowitsch wilde eigenlijk geen zijner bekenden in Moskou
opzoeken en het mins