. wa zegt-e doar, moeder!" riep Rozeke verschrikt.

Moeder, met de beenen ver vaneen, snakkend naar adem op een stoel
gezakt, moest eerst even op verhaal komen. Haar fletse blauwe oogen
keken rond en boos haar dochter aan en dikke zweetstralen liepen over
haar vette, roode kwabbe-wangen.

"O ... o ... of 't woar es da ge mee oue peirdeknecht goat hertreiwen as
ouen tijd om es?" herhaalde zij eindelijk, met een stem die klapte als
een zweep.

Een vloed van emotie kwam plotseling van uit de diepte van Rozeke's hart
naar haar gelaat opgestormd. Het hokte in haar keel en vulde met tranen
haar oogen. Zij dacht aan Alfons en aan haar heilige belofte bij zijn
sterfbed; en dat zij die belofte schenden zou, o, het stond zoo verre
van haar af, dat zij innig en ellendig droef, maar niet eens boos of
verontwaardigd over moeders harde woorden werd. Zij zuchtte zwaar en
hikte zenuwachtig, doch zij wist zich te beheerschen; en in plaats van
de vraag te beantwoorden, vroeg zij op haar beurt, met kalme, bijna
toonlooze stem:

"Wie zegt da, moeder?"

"Wie!... ha! heul 't dorp! 't Es er vul van! D'r wor van nie anders
gesproken. 't Es 'n schande!" hijgde de opgewonden vrouw.

Fier hief Rozeke het hoofd op. Zij voelde zich gesard en ook eindelijk
kwaad worden. Haar oogen schitterden en een heete kleur kwam over haar
ingevallen wangen

"Hawel, moeder, as ze 't ou vroagen zeg dan veur mijn poart dat 't
leugens zijn!" riep zij eensklaps nijdig en bits.

De oude vrouw schudde zuchtend en kreunend het hoofd. En zij begon
scherp uit te varen tegen Smul en tegen 't Geluw Meuleken, zelfs tegen
Vaprijsken en tegen alles wat, vooral sinds Alfons' dood, op 't hoevetje
gebeurde.--"'t Es 'n schande! herhaalde zij voortdurend, "'t schijnt dat
't al aan d'euren van de paster es gekomen, en as er den b'ron of
mevreiwe van heuren, zilt-e moete verhuizen!"

"Joa moar watte, moeder? Wa es er 'n schande? wa es er gebeurd?" riep
Rozeke hoe langer hoe bitsiger wordend.

"Hoe! zij-je blend of deuf dan? Of es 't moar geboaren?" gilde de dikke
vrouw. "Weet-e gij meschien nog niet dat 't Geluw Meuleken moe ne
kleinen krijgen en da ze zeggen dat 't euk van Smul es!"

Geweldig schrikte Rozeke op. Het vreemde doen van 't Geluw Meuleken was
haar al een heelen tijd verdacht voorgekomen en daar kon wel iets van
aan zijn. Toch begreep ze 't niet goed en twijfelde nog.

"Ha moar, moeder, 't es uit! Ze'n kijken al sedert verscheide weken noar
mallekoar nie mi