ls
erfenis achterlaat.

BERNICK (_met onderdrukte wanhoop_). Ik laat hem nog duizendmaal
slechter erfenis na dan je weet. Maar eens moet toch de vloek worden
opgeheven. En toch ... toch.... (_uitbarstend_). Hoe kon jullie mij dat
alles toch aandoen! Maar 't is gebeurd. Nu moet ik verder. Het zal
jullie niet gelukken mij er onder te krijgen!

(_Hilmar met een open briefje in de hand komt haastig en ontsteld van
rechts_).

HILMAR. Maar dat is toch ... Betty, Betty!

BERNICK. Wat is er? Komen ze al?

HILMAR. Neen, neen; maar ik moet noodzakelijk iemand spreken.... (_hij
gaat weg door de verste deur links_).

LONA. Karsten, je praat er van dat wij gekomen zouden zijn om je er
onder te krijgen. Laat mij je eens zeggen, van welk metaal hij is
gemaakt, die verloren zoon, dien jullie brave maatschappij schuwt als
een pestlijder. Hij kan jullie missen want hij is nu weg.

BERNICK. Maar hij wou terugkomen....

LONA. Johan komt nooit meer terug. Hij is voor goed weg en Dina is met
hem meegegaan.

BERNICK. Komt hij niet terug? En is Dina met hem mee?

LONA. Ja, om daarginder zijn vrouw te worden. Zoo geven die twee je
deugdzame maatschappij een slag in het gezicht ... net als ik indertijd
... nou ja!

BERNICK. Weg ... zij ook ... met de "Indian Girl"...!

LONA. Neen; zoo'n kostbaren last durfde hij niet aan die roekelooze
bende toe te vertrouwen. Johan en Dina zijn vertrokken met "de
Palmboom".

BERNICK. Ah...! Dus voor niets.... (_loopt snel heen, rukt de deur van
zijn kamer open en roept naar binnen_). Krap, hou de "Indian Girl" op;
die moet van avond niet uitzeilen!

KRAP (_binnen in de kamer_). "Indian Girl" is al in zee, mijnheer.

BERNICK (_sluit de deur en zegt met matte stem_): Te laat ... en
onnoodig....

LONA. Wat meen je?

BERNICK. Niets, niets. Ga weg...!

LONA. Hm; kijk eens Karsten. Johan laat je zeggen dat hij mij zijn
reputatie toevertrouwt die hij jou eens leende, en ook den eerlijken
naam dien je hem ontnam toen hij weg was. Johan zal zwijgen; en ik kan
doen en laten in die zaak wat ik wil. Kijk, hier heb ik je beide brieven
in mijn hand.

BERNICK. Heb jij die? En nu ... nu wil je ... van avond al ... misschien
als de serenade....

LONA. Ik kwam niet hier om je te verraden, maar om je wakker te schudden
dat je uit eigen beweging de waarheid zoudt zeggen. Dat is mij niet
gelukt. Blijf dan voortleven in je leugen! Kijk ... ik verscheur beide
brieven. Neem de stukken ... daar heb je ze. N