re thuis zijn."

Zij kreunde, droef-hoofdschuddend, wanhopig van verslagenheid en smart.
Maar zij spande bovenmenschelijk haar krachten in om het hem niet te
laten merken, zij zei hem dat hij welkom was, dat zij zoo gelukkig was
hem weer te zien en dat zij wel alles met de jonge barones zou effen
praten. En teer-bezorgd, vroeg zij hem nog eens met nadruk wat hij nu
eten of drinken wilde.

"'K 'n he gienen honger; anders nie of 'n glas woarme melk," zei hij.

Zij vloog naar 't achterhuis, beval het Geluw Meuleken spoedig melk te
warmen.

"'K ben blije, 'k ben toch zeu blije da 'k weere thuis ben," zuchtte
hij, streelend haar hand nemend.

"'K ben euk zeu blije," antwoordde zij ontroerd.

Hij dronk zijn melk met smaak en een weeke glimlach gleed, vaag als een
schim, over zijn bleeke lippen, terwijl zijn glazig-doffe oogen eventjes
weer opleefden.

"En de kinders stellen 't goed, e-woar?" zei hij.

"'K ben toch euk zeu blije da 'k ze nou zal weere zien. En 't veuleken?
'K ben zeu curieus om 't veuleken te zien. As 't morgen 'n beetse goe
weer es goa 'k ne kier tot in de stal."

"'t Es toch zuk 'n scheun beestjen," glimlachte zij zwakjes; "maar ge
meug wel oppassen: de mirrie es er wried zjaloes van."

"Sloa ze?" vroeg hij.

"Nien z'; moar ze tracht iederien uit de stal wig te drummen. Vaprijsken
'n mag er noch aan noch omtrent komen en zelfs Smul 'n mag er nog nie
altijd bij goan."

Hij dronk zijn glas melk leeg en stond met inspanning op. Hij hoestte
even, heesch en zwak, met piepend gereutel, diep in zijn binnenste.

"Nog 'n gloazeke melk?" vroeg zij bezorgd.

"Merci: 'k goa ne kier noar de kinders kijken en dan noar mijn bedde. 'K
ben zeu moe; 'k kome van zeu verre."

Hij keek haar even strak en hijgend aan en vroeg, met aarzeling:

"En mee ou?... es 't nou toch weer azeu lijk of ge vriesde?"

Zij sloeg de oogen neer en knikte, terwijl haar wangen, als die van een
schuldige, met rood zich kleurden.

"Joa 't, 't es lijk of ik vriesde; 't derde es op wig," zuchtte zij.--En
plotseling, door die laatste emotie in al haar narigheid overweldigd,
kon ze zich niet meer beheerschen en snikte ze 't in overstelpende
tranen uit.

"Ach Hiere! moet er da nou euk nog bij komen," klaagde hij.

Kreunend en met hooge schouders ging hij naar het voutetrapje. Zij
kropte met geweld haar tranen op en volgde hem.

"Kijk hier liggen de schoapkes zeu scheune te rusten," hikte zij droog,
hem voor het kleine beddeken en