er de kap
zijn hand uit.

"Kom, boas, geef mij ou hand," hoorde Rozeke hem zeggen.

En toen kwam een donkere, gebogen gestalte te voorschijn en zij hoorde
eene bijna klankloos-heesche stem, die met zuchtende inspanning zei:

"Hou mij goe vaste, mijn heufd droait."

"Zij gerust, boas, 'k hou ou goe vaste."

Hij was uit de sjees; Rozeke greep schreiend zijn hand en leidde hem met
't Geluw Meuleken naar binnen.

"Hoe es 't Alfons? hoe goat 't mee ou?" snikte zij.

"Stillekes,... 'k ben moe,... mijn bedde...." heeschte hij zuchtend.

"Ha moar zet ou iest 'n beetse bij den heird, 'k 'n he ou nog nie
gezien, 'k 'n he ou nog nie g'heurd," schreide Rozeke wanhopig.

Hij zakte op een leunstoel in elkaar bij 't roode vuur en Rozeke
schrikte als voor een spook toen zij hem eindelijk bij de heldere vlam
kon aankijken. Zijn door de zon gebruind gezicht was dor en mager als
ivoor en been, zijn mond stond hijgend open en zijn groote oogholten
leken twee donkere putten, waarin de strak-starende oogen ziekelijk
glommen zonder uitdrukking, gelijk ballen van glas. Zij durfde geen
woord meer spreken, 't was als een lijk, een aangekleed geraamte dat
daar voor haar zat. Haar boventanden beten zenuwachtig-sidderend op haar
onderlip en heel haar aangezicht stond krampachtig verwrongen van de
inspanning, om niet opnieuw in huilen en in snikken los te barsten. Het
Geluw Meuleken bleef even roerloos, als met schrik geslagen, op den
drempel van het achterhuis, waarin zij op een wenk van Rozeke verdween.

"Hoe goat 't hier?" vroeg hij eindelijk, eensklaps, als met een kracht
van herleving zijn groote, holle oogen tot haar opslaande.

"O, goed, alles heel heel goed," haastte zij zich te antwoorden; "de
stal, de kinders, 't veuleken, alles heel heel goed."

Hij schudde zijn hoofd en weer staarde zijn blik, als schrik-verwilderd,
voor zich uit.

"'K 'n kost het ginter nie mier uithouen; 'k 'n kost nie mier, 'k zoe
d'r van verdriet gestorve zijn," hijgde hij.

"Woarom?... was 't nie goe mier van 't eten meschien?... of kost ge
tegen de lucht nie mier?" vroeg ze bedeesd.--"Wilt-e nou al gauw iets
eten?" riep ze eensklaps levendig.

Hij schudde 't hoofd, gaf eerst geen antwoord.

"'K 'n kost nie mier, 'k 'n kost nie mier! 't Was alles goed, moar 'k
moest hier weere thuis zijn," zuchtte hij eindelijk, "'t Es te verre ...
't es te vremde.... Mevreiwe zal kwoad zijn, moar 'k 'n kan 't nie
helpen ... 'k gijnge ginter deud,... 'k moeste wee