ezer steegjes naar een trap van
meer dan honderd treden; de huizen, die in deze straatjes uitkomen,
volgen natuurlijk de helling van den grond, en verheffen zich vlak
boven elkander, zoodat hunne vensters op de trap uitkomen en hunne
balkons daarboven zweven. Het is bijna onmogelijk, zich eene duidelijke
voorstelling van dit zonderling geheel te maken.

Hoog boven die trap verheffen zich de gekanteelde muren van een op
de rots gebouwd fort, dat de stad aan deze zijde verdedigen moet. De
straatjes ter rechterhand, niet minder smal, liggen op dezelfde
hoogte als de Stradone, en voeren naar dat deel der stad, dat aan
de zee uitkomt, of liever aan den zwaren, met geduchte bolwerken
versterkten muur, die langs de zee loopt.

De Stradone is zuiver recht, als ware hij met een liniaal getrokken;
hij doorsnijdt de stad in hare gansche lengte en voert naar de voorstad
Plocce, aan de landzijde op den weg naar Herzegowina.

Houden wij een oogenblik stil op het voornaamste plein, de Piazza
dei Signori, aan het einde van den Stradone. Het laatste huis aan
onze rechterhand komt met zijn zijgevel op het plein uit; daar is de
kathedraal, die zich door niets bijzonders onderscheidt, en in de
zeventiende eeuw werd gebouwd. Ter linkerhand verrijst een gebouw,
dat door zijn uitnemend schoone vormen aanstonds de aandacht trekt,
de Douane. Tegenover ons, op het plein, staat het paleis van den
Rector of eersten magistraat der republiek; de fraaie zuilen, waarop
spitsbogen rusten, doen u denken aan de portiek van het Dogepaleis
te Venetie. Tusschen het paleis en de Douane staat een monumentaal
wachthuis, waarboven zich een klokketoren verheft: dit is tevens de
poort, die naar de zee voert.

Rechts van den Stradone, ook het Corso genoemd, ligt het grootste
gedeelte der stad; daar vindt men eene vrij ruime groenmarkt,
en een aantal smalle straten en stegen, te zamen een klomp dicht
opeengedrongen huizen, die voor het meerendeel zeer weinig licht
ontvangen door de uiterst geringe breedte der straat, waarop zij
uitkomen.

Over het algemeen vertoont Ragusa het voorkomen en karakter eener
noord-italiaansche stad: het plaveisel, de balkons, de stijl der
openbare gebouwen en monumenten, het buitensporig aantal kerken--alles
herinnert aan de venetiaansche architectuur. Er heerscht eene
buitengewone zindelijkheid. Ge ontvangt een indruk van eigenaardig
leven en vroolijke opgewektheid, ondanks de zeer enge grenzen,
waarbinnen ge u beweegt; alles ze