II.

Het was de 19de Maart. De lucht was scherp, de zon gaf geen warmte;
de natuur was in haar ontwikkeling niet zeer veel verder dan bij
ons te lande. Bouwlanden, afgewisseld door vrij schrale bosschages:
zie daar het algemeen karakter van dit landschap, waar de ordeloos
verspreide heuvelen niet hoog genoeg zijn om eigenlijke dalen te
vormen. De steilste van die heuvelen dragen op hun top een vesting
of burcht; op de zachtere glooiingen vertoonen zich, te midden der
grazende kudden, groote pachthoeven, sommigen enkele eeuwen oud, de
anderen gebouwd naar het model der eersten. Ettelijke slanke, rijzige
boomen, een paar cypressen, flankeeren deze gebouwen, voorzien van
eene loggia, van een stompen toren, van een poort, en wier rieten
dak met woekerplanten is begroeid. Tusschen deze boerenwoningen en
de antieke heerenhuizingen verheffen zich enkele kloosters, die door
hun zwaren buitenmuur aan een citadel doen denken, maar wier hoeve
en korenschuren weder aan het landbouwersbedrijf herinneren; terwijl
de kerktoren, boven de groep oprijzende, u de ware bestemming van het
gebouw kennen doet. Bij den aanblik dezer nooit aanschouwde, en toch
zoo bekende landschappen, rijzen allerlei onbestemde herinneringen
voor den geest op: inderdaad, die burchten op den steilen heuveltop,
die stille kloosters, rustende aan de oostelijke heuvelhellingen, die
boerenwoningen met de ruime, halfgeopende veestallen:--we kennen ze,
wij hebben ze menigmalen ontmoet op de schilderijen der oude meesters,
en hun beeld is voor ons bewustzijn schier onafscheidelijk verbonden
met de onvergetelijke evangelische verhalen, met de gemeenzame,
traditioneele voorstellingen van zoo menige episode uit het leven des
Heilands. Daarom hebben zij voor ons zoo wondere aantrekkelijkheid,
daarom begroeten wij ze als oude bekenden, ook al aanschouwt ons
zinnelijk oog ze voor de eerste maal.

Na, een rit van drie uren, vertoont zich ter rechterhand San-Gimignano,
en van nu af kan niets anders meer uwe aandacht boeien. Daar de
heuvelen deze stad als met een krans omringen, en men om haar te
bereiken de naburige hoogten moet omrijden, verliest men haar telkens
uit het oog, om haar op het onverwachtst telkens weer te hervinden en
van eene andere zijde te overzien. Zoo ge uw rug naar het oosten en
uw aangezicht naar de stad wendt, dan schijnen die zware, vierkante,
bijna vensterlooze torens--zoo oud dat de steen weder geheel de
kleur der oorspronkelijke rots heeft aange