van deze sarkophagen zijn van gebakken aarde, en zonder bas-reliefs;
de meeste anderen zijn van albast; enkelen, van marmer, hebben in
het midden rozen of roosvormige bloemen, waarvan de meeldraden de
levensjaren van den overledene aanwijzen: deze bedoeling valt ligt
te raden: bij de portretten van jongelieden of kinderen vindt men
eenvoudige eglantinen; bij die van bejaarden en grijsaards, volle
honderdbladerige rozen. Men vindt hier eene reeks sarkophagen van de
Caecinae (Ceicna), een der oudste en doorluchtigste geslachten van
Etrurie, dat later eene eerste plaats bekleedde onder den romeinschen
adel, en de middeleeuwen door heeft voortgebloeid, tot nu voor
vijf-en-zeventig jaren de laatste afstammeling ten grave daalde. Een
der Caecinae heeft een apex in de hand: het teeken der priesterlijke
waardigheid.--Somwijlen stellen de bas-reliefs begrafenisplechtigheden
voor: de overledene wordt weggevoerd op een met twee paarden bespannen
wagen, terwijl de bloedverwanten en vrienden den stoet volgen. Op
sommige sarkophagen ziet men een begrafenisstoet, overeenkomende met
dien der Grieken; muziekanten, met reusachtige gebogen trompetten
voorzien, gaan voor den lijkwagen uit, die door vier paarden wordt
getrokken. Zeer dikwijls zijn offerplechtighedon afgebeeld; voor het
overige is de stof voor de meeste bas-reliefs ontleend aan de verhalen
van de Ilias en de Odyssea.--De liggende beeldjes op het deksel houden
doorgaans een of ander voorwerp in de hand: een papaver, een lotusblad,
een apex, een bal, een flabellum, een wiel enz.--Voorstellingen aan
den trojaanschen oorlog ontleend, zijn op de etrurische sarkophagen
zeer gewoon. Vooral werd mijne aandacht getrokken door een sarkophaag,
waarop het beleg der stad was afgebeeld; bijzonder trof mij hier het
karakter van realiteit dat de beeldhouwer aan den achtergrond van
zijn tafreel had weten te geven: de muren der stad met haar citadel,
een weg, die naar de hoofdpoort leidt, enz.... Die poort zelf, in
oud-tyrrheenschen stijl, met een menschenhoofd aan den sluitsteen, en
twee andere aan de uiteinden van den boog, had, met den muur, waarin
zij gevat was, iets zoo karakteristieks, dat men onwillekeurig den
indruk kreeg, hier eene kopie naar de natuur voor zich te hebben. Onze
custode vestigde bijzonder onze aandacht op dit bas-relief, gaf er
ons eene verklaring van, en vermaande ons, het niet te vergeten.

Nadat wij het Paleis verlaten hadden, voerde hij ons door eene kromme,
met