ken uitstrekt. Het
is wenschelijk hier een gids en een goed geleide mede te nemen; want
ge moet deze buurt bij avond bezoeken, en de chineesche misdadigers
hebben hun eigenaardige manieren.

Het brandpunt van dit dievenkwartier is de onmiddellijke omgeving
van Bartlett-Alley; daar huist eene afschuwelijke bevolking op
onreine zolders, in walgelijk vuile kamers, in dompige vochtige
kelders. De grond is bedekt met vodden en afval, de lucht verpest door
de uitwasemingen van rottende stronken en schillen: overal slijk en
modder, opborrelende tusschen de half verteerde planken. Voddenwinkels
en bewaarplaatsen van gestolen goederen schuilen weg in den donker. En
overal, in al deze holen en krotten, te midden van al die onnoembare
onreinheid, wemelt het van Chineezen, wier bleeke, vervallen gezichten
er nog spookachtiger uitzien bij het flauwe schijnsel eener walmende
lamp.

Op al deze aangezichten leest ge vrees en vertwijfeling tevens. In
het voorbijgaan hoort ge deuren toeslaan, grendels dichtschuiven;
en ge gevoelt bij instinkt, dat achter elke deur een kerel staat,
door het geluid van vreemde stemmen en onbekende voetstappen in het
hart van den nacht, opgeschrikt en gereed om de indringers met de
opgeheven bijl te treffen of hun een kogel door het hoofd te jagen.

"Doe de deur open!" roept onze gids op bevelenden toon, stilstaande
voor eene uit boomstammen getimmerde hut;--doe de deur open!

--Bedriegt ge mij? Bedriegt ge mij?

--Neen, neen. Doe de deur maar open."

De stem wordt herkend; de deur gaat langzaam open, en ge werpt een
blik in het krot, niet veel grooter dan eene bedstede, maar bewoond
door vijf of zes mannen en vrouwen. Hoopen gestolen goed liggen
op den vloer: maar nergens is een wapen of geweer te zien. Bij eene
andere hut werden wij afgewezen. Op de vraag: "Gij bedriegt mij immers
niet?" volgde het gewone antwoord "Neen;" maar in plaats dat de deur
geopend werd, hoorden wij van binnen een druk gefluister.

"Gaat heen: gij zult mij niet beet nemen!" roept eene stem; tegelijk
hooren wij het overhalen van den haan van een geweer.

"Buk u en ga voort," fluisterde onze metgezel: en aanstonds bukken
wij ons en gaan voort.

In Stout's Alley en in de poorten en sloppen rondom dit brandpunt van
zonde en onreinheid, wonen de lotgenooten en makkers van deze dieven
en moordenaars--de vrouwelijke slavinnen.

Laat ons naar de straat terugkeeren.

"Nu hebt ge zoo iets van onze chineesche wijk gezien," zeg