ij weder herbouwd, verfraaid en van muren omringd, die nog bestaan;
vervolgens deelde Volterra voortaan in de algemeene lotgevallen van
het romeinsche rijk. Van dit tijdvak zijn intusschen weinig sporen
overgebleven. Zie om u heen, delf in den grond: alles spreekt u van de
tijden der Etruriers, bijna niets van de romeinsche periode. In deze
streken, waar het verleden met een ondoordringbaren sluier bedekt
blijft, in het oude Etrurie, waar nog zoo vele gedenkteekenen zijn
overgebleven eener maatschappij, waarvan wij zoo weinig weten, eener
taal, die wij ontcijferen zonder haar te verstaan,--zijn gedurende
het romeinsche tijdvak twee beroemde mannen opgestaan: Linus, de
zoon van Herculanus, de opvolger van Sint-Pieter op den romeinschen
bisschopszetel, van wiens leven wij verder niets weten; en Aulus
Persius Flaccus, de satirendichter, wiens werk meermalen duister is,
en die sedert eeuwen het geduld en de wetenschap der commentatoren
op de proef heeft gesteld.

In de benedenverdieping van het Volkspaleis zijn negen zalen gevuld
met kunstwerken, sedert het jaar 1731 uit de etrurische graven te
voorschijn gebracht. Beelden, sieraden, gereedschappen, vazen, maar
vooral kleine sarkophagen, van marmer, maar meest van albast, en met
basreliefs bedekt, vormen te zamen eene geheel eenige verzameling,
die niet minder dan zevenhonderd dertig nommers telt. De opschriften
zijn talrijk: van de rechter- naar de linkerhand lezende, kan men
eenige eigennamen ontcijferen, maar dat is ook alles.

Over de afkomst van het oude volk der Etruriers of Etrusken hangt
nog altijd een sluier; naar de getuigenis der meeste oude schrijvers
zouden zij uit Klein-Azie afkomstig en met de Pelasgers verwant zijn;
en de nieuwste nasporingen hebben althans, mijns inziens, niets aan
het licht gebracht, wat met deze hypothese in strijd is.--Noel des
Vergers, bijna de eenige die de begraafplaatsen in de verschillende
provincien van Etrurie volledig heeft onderzocht, merkt op dat men
in de zuidelijke streken bijna geen andere dan groote sarkophagen
vindt, bestemd om het lijk te ontvangen; terwijl meer noordwaarts deze
sarkophagen, meer versierd en kunstiger bearbeid, eigenlijk niet meer
zijn dan koffertjes, waarin de asch der overledenen werd bewaard. Tot
deze laatste kategorie behooren de sarkophagen van Volterra, die op
de voorzijde beeldwerken van hoogrelief vertoonen, en op het deksel,
de afbeelding van den overledene in slapende houding. De zes oudste