vinden zal."

Als wij de bergen van Wyoming bestijgen, beginnen wij onzen gelen
broeder op onzen weg te ontmoeten; hier als een vlugge bediende, elders
als landbouwer of aardwerker; maar overal zwijgend, bescheiden, ijverig
en onvermoeid in den arbeid. Sam huivert terug voor den kouden bergwind
en de wintersneeuw. Hoog loon verlokt hem naar herwaarts te komen;
maar als de ijzige adem van den wind hem het bloed doet stollen,
dan geeft hij al spoedig aan de pompoenen en het suikerriet van
Zuid-Carolina de voorkeur boven de elanden en herten van Wyoming. Hi-Li
kan in elk klimaat en in elk land leven; in Bitter-Creek zoowel als in
San-Jose en Los-Angeles; naar het schijnt, is hitte en koude, droogte
en regen, goed en slecht voedsel, vriendelijke en ruwe bejegening,
hem altegader onverschillig, mits hij slechts geld kan verdienen en
besparen. Te Evanston, een station in het gebergte boven het Zoutmeer,
waar gewoonlijk het middagmaal gebruikt wordt, vinden wij eene schaar
chineesche bedienden, in korte witte kielen of jurken gekleed als
jonge meisjes, met ronde gladde gezichten als meisjes, en vlugge,
stille manieren als meisjes.

Aan gene zijde van het Zoutmeer neemt het getal dezer Aziaten
voortdurend toe. Overal vonden wij hen, in de valleien bij kaap Horn,
te Toano, te Indian-Creek, te Halleck, in hutten en hoeven. Wij
ontmoeten hen in Copper-Canon en aan de Palissaden; wij hooren van
hen in de White-Pine-Country, in Mountain District, te Tuscarona,
te Cornucopeia, te Eureka. Zij gaan overal heen, en doen alles wat
men wil. Te Elko komt een chinees naar mij toe, met een stuk papier
in zijne hand, waarop geschreven staat: "Li-Wang, Antilope-hoeve,
White-Pine-Country." Li-Wang kan geen woord engelsch spreken, toch
gaat hij geheel alleen naar de mijndistrikten van Nevada, om daar
een onbekenden meester te dienen, die hem misschien behandelen zal
als een hond. Chineezen kunnen nog leven, waar alle andere menschen,
zelfs de Uten en Shoshones, zouden sterven. Zij zijn tevreden, als
zij in verlaten mijnen mogen graven en uitgeputte velden nalezen;
zij achten zich voor hunne moeite beloond, zoo hun slechts een korrel
zilver, een enkele maishalm ten deel valt. Zij voeden zich met dood
wild, dat zelfs de Indianen niet willen aanraken. Als bedienden,
houthakkers, matrozen, mijnwerkers, bleekers, winnen zij het van alle
andere arbeiders, mannen of vrouwen, blanken of zwarten.

Te Sacramento was ik getuige van een tooneel, waaruit