enover u,
is een varkenshok, met den gebruikelijken vuilnishoop. Die teenen
kooi is een kippenren, geflankeerd door een poel, waarin eenden en
ganzen ploeteren. Welk eene ondenkbare vuiligheid! Een honderdtal
bouwvallige barakken en krotten,--huizen, winkels, schuren--vormen te
zamen deze vrije en onafhankelijke kolonie. Die barakken en krotten
zijn zoo slecht gebouwd, dat sommigen bij de minste windvlaag en bij
iedere harde regenbui omvallen. Een fiksche storm zou waarschijnlijk
de gansche kolonie vernielen en in de zee slingeren. Gelukkig voor de
bewoners, leven zij aan de kust van den Stillen-oceaan, waar stormen
bijna onbekend zijn.

In dezen uithoek van Amerika wonen vier- of vijfhonderd Aziaten, die
hun mager levensonderhoud vragen van de zee en het strand. Zij vangen
geheele troepen van spiering en rapen schelpdieren bij duizenden. De
walvischvangst is eene te moeilijke en zware taak, maar somwijlen
gelukt het hun, een gansche school van kabeljauwen te vangen. Hun
geliefkoosde kost is de inktvisch. In den zomer kunnen zij goed leven,
naar mij Ah-Tim, een der volkplanters, verzekert. Het bosch voorziet
hen van brandstof, en de zee laat hen nooit verlegen om visch. De
kleine akkers en tuintjes nabij het dorp leveren peper, groenten en
enkele vruchten op. Door een deel van den in den zomer gevangen visch
te drogen, voorzien zij zich van den noodigen wintervoorraad, als de
zee te hoog staat om uit visschen te gaan. Wat zij voor zichzelven
niet noodig hebben, verkoopen zij, en met het daarvoor ontvangen geld
koopen zij een weinig thee, sandelhout en opium. Al het overige geniet
een Chinees in den droom: een paar trekken aan zijn opiumpijp maken
hem tot den gelukkigsten man van de wereld.

Onder geleide van Ah-Tim bezoeken wij verschillende woningen. De
hutten gelijken allen op elkander: zij zijn klein maar van binnen
zindelijk, en gelijken meer op huisjes uit een speelgoeddoos dan op
menschelijke verblijven. In de meeste vindt ge roode aanplakbiljetten
tegen den wand: aankondigingen van loterijen, van voorstellingen in
de schouwburgen, en van godsdienstoefeningen in de groote pagode van
San-Francisco. Ieder Mongool in Amerika beschouwt San-Francisco als
zijne hoofdstad, en de groote pagode in die stad als zijn tempel. Als
zijne landslieden over het algemeen, is ook Tim op zijn manier een
zeer godsdienstig man. In het dorp bij Pinos-Point is geene pagode,
want de arme visschers kunnen zich de weelde van een priester