op zijn geweten heeft, hoe langen tijd hij in
de gevangenis gezeten heeft? Als ik hem ondervraag, vertelt hij mij
leugens. De kerel zegt dat hij nooit iemand heeft vermoord, en nooit
een dag in de gevangenis heeft doorgebracht, Zie eens, hoe hij daar
om den stoel van die dame sluipt. Geen twijfel, of hij heeft twee
messen onder zijn kiel verborgen.

--Och, kom; bewijs hem de gunst, dat nog niet voor uitgemaakt te
houden.

--Neen, ik wil dien kerel gene enkele gunst bewijzen. Hij werkt voor
mij, en ontvangt zijn loon: verder gaat onze betrekking niet. Geloof
mij, in zijn land was die kerel een dief, een muiter of een slaaf. Die
Chineezen zenden ons waarlijk niet de bloem van hunne bevolking. Zij
kunnen geen mandarijns missen."

Als men in de clubs en aan de open tafels te San-Francisco zulke
praatjes hoort, komt men van zelf op het vermoeden, dat een groot deel
van den haat, de vrees en het wantrouwen, waarmede Hop-Ki bejegend
wordt, niet zoozeer een gevolg is van zijn heidendom, maar van zijn
vrouwelijk voorkomen, zijne kalme, passieve manieren, en vooral van
den geringen prijs, dien hij voor zijn arbeid vraagt. Natuurlijk
kunnen enkelen ernstiger redenen hebben om hem te haten; maar de zoo
even genoemde motieven oefenen op de publieke opinie een zeer grooten
invloed uit.

"Hebt gij gaarne die aziatische bedienden in uw huis? vraag ik aan
mijn cynieken gastheer.

--In beginsel, neen;--in de praktijk, ja, antwoordt hij. Even
als met andere vrouwspersonen, kunt ge niets met hen aanvangen,
en het toch niet zonder hen stellen; en van twee kwaden moet
men het minste kiezen. Als koks en bedienden, zijn zij hun loon
waard; maar ge kunt ze niet lijden, want ge weet niet wie ze zijn,
en waarom zij Canton verlieten. In hun land, wees daar zeker van,
deugden zij niet veel. Voor ons blanken, zijn zij even fantastische
en onverantwoordelijke wezens als de kinderen van den mist. Maar als
gij een diner wilt geven, moet ge een chineeschen kok hebben.

--Waarom geene iersche Biddy of eene beiersche Gretchen?

--Neen, neen; spreek me niet van iersche Biddy's en beiersche
Gretchen's! Kijk eens naar dien schurk van een Ki. Ge merkt wel,
dat ik hem aanspreek als Ah-Ki en niet als Hop-Ki. "Ah" beteekent
zooveel als mijnheer, en de kerel staat ook op zijn eer. Iemand met
"Ah" aan te spreken, is een van zijn drieduizend beleefdheidsformules,
en die drieduizend formules beginnen te San-Francisco in gebruik te
komen. Ik noem dien beng