en enkel geschreven document getuigt. Hoogstens kunnen wij,
in hunne geschriften, eenige namen ontcijferen, maar verder kunnen
wij niets te weten komen, noch van hen, noch van hun tijd.

Ware het niet zoo koud geweest, dan had ik met genoegen nog
eenigen tijd blijven ronddwalen door deze zonderlinge stad, zoo vol
geheimenissen. Welke vragen doen zich hier op, die zonder antwoord
blijven! Trouwens de eenmaal zelfstandige republiek verloor hare
onafhankelijkheid reeds in 1254, en hare autonomie in 1361, toen
zij zich geheel aan Florence overgaf, dat reeds honderd-zeventig
jaar te voren de stad ingenomen, en haar sedert niet met rust
gelaten had. Sommige kerken zijn meer gemoderniseerd geworden dan
de woningen der menschen; zij bevatten eenige schilderijen van
niet buitengewone waarde. De kathedraal is in dit opzicht rijker
voorzien. Haar voorgevel in peperijnsteen, uit de dertiende eeuw,
versierd met een fraaien, wit marmeren ingang, gaat door voor het
werk van Nicolaas van Pisa. Men vindt hier een aantal schilderijen,
waaronder zeer fraaie, van Dominichino, Marietto Albertinelli, Luca
Signorelli, Taddeo di Bartolo, Guido Reni, Filippo Lippi, Daniel van
Volterra, Benozzo Gozzoli en anderen. De preekstoel heeft bas-reliefs
uit de twaalfde eeuw, die veel overeenkomst hebben met de producten
der fransche kunst uit den tijd van Filips-August. De voorstelling van
het Avondmaal is zeer opmerkelijk: Jezus zit aan het eind der tafel,
met Johannes in zijn schoot, Judas ligt voor Christus neergeknield
en vraagt een stuk brood, achter hem kruipt een duivel. Op de tafel
staan drie visschen.

Dicht bij den dom staat het Battisterio, de doopkapel, een achthoekig
gebouw van de twaalfde eeuw; de marmeren doopvont werd in 1502 door
Andrea Contucci gebeeldhouwd; het Ciborium wordt aan Minoda Fiesole
toegeschreven. De Hemelvaart op het hoofdaltaar is, naar men zegt,
het werk van Pomerancio. Welke kunstschatten ook wederom hier, in de
ongenaakbare hoofdstad van dit arme en vergeten bisdom!

Ter linkerzijde van de kathedraal verrijst een vierkante, zeer
eenvoudige Campanile, met drie boogvensters boven elkander;
deze toren is een tegenhanger van den achthoekigen koepel van de
doopkapel, en maakt een vrij scherp contrast met den hoogen toren
van het Palazzo publico, waar schietgaten en kanteelen, op twee
verdiepingen aangebracht of liever voorgesteld, bewijzen dat de
bouwmeesters van 1826, die dezen ouden burchttoren herbouwden,
geen begri