edert zeven maanden gesloten was. Een groote, rechtopstaande
steen verborg weleer een smallen gang, waardoor men langs in de rots
uitgehouwen trappen, naar den grafkelder afdaalde. Gij komt aan eene
ronde zaal, mede in den tufsteen uitgehouwen, en waarvan het gewelf
in het midden door een pilaar gedragen wordt. Rondom dien pilaar en in
het rond langs de wanden zijn amphitheatersgewijze twee rijen trappen
aangebracht, allen uit denzelfden steen gehouwen. Op die trappen
staan negen-en-veertig sarkophagen, van zestig tot vijf-en-tachtig
duim lang, waarin vroeger de asch der gestorvenen werd bewaard en
vele dier vrouwelijke sieraden, welke door de afstammelingen dezer
etrurische dames thans in de villa zijn bijeengebracht. Een aan het
gewelf bevestigde koperen stang diende om een lamp op te hangen,
die bewaard is gebleven.

De sarkophagen zijn bijna allen van albast, versierd met sterk
vooruitkomende bas-reliefs in griekschen stijl, en ontleend aan de
Ilias. De liggende figuren op de deksels staan in kunstwaarde beneden
de bas-reliefs. De gedrapeerde beelden dragen diademen, somwijlen een
wollen halsband en gordels: deze sieraden zijn dikwijls verguld. Op
een dezer monumenten vindt men wederom de Porta dell' Arco, zoo als
zij er nog heden uitziet.--Met een eigenaardige gewaarwording staart
ge, bij het licht der fakkels, deze sarkophagen aan, die sedert meer
dan twintig eeuwen in den schoot der aarde zijn verborgen. Welke
raadselen bevatten zij, tot welker oplossing ook de scherpzinnigste
kritiek nog geen enkelen draad gevonden heeft. Dat ge hier romeinsche
kleederdrachten, huisraad, gebruiken wedervindt, brengt u niet op
den weg, want de Romeinen hebben die voor het meerendeel aan de
Etruriers ontleend. Wij weten uit Silius Italicus, dat de twaalf
lictoren, de consuls met hunne bijlbundels, de vorm der curulische
gestoelten, de koperen trompetten en zelfs de purperen rand, die
de toga der magistraten omzoomde, van Vetulonia, nabij Volterra,
afkomstig waren. Datzelfde geldt van den kothurn, uit Lydie afkomstig,
en van de sieraden en tooisels der vrouwen. De Etruriers hebben aan
de Romeinen de kunst geleerd, om de jaarboeken hunner geschiedenis
te schrijven; in elke stad bezaten zij eene verzameling van hunne
kronieken, van hunne wetten, hunne godsdienstplechtigheden: en toch,
zonderling noodlot! dit volk, wier taal nog ten tijde van Claudius door
de advokaten te Rome gesproken werd, is bijna het eenige, van wiens
bestaan ge