lik toen de fortuin hem tegen was, dreven in den raad het
besluit door om het grondgebied van San-Gimignano aan de republiek
Florence te verkoopen. De Gimignanesi verzochten dus aan hunne
oude bondgenooten om als hunne kinderen aangenomen te worden. Dit
voorstel was lang voorbereid en kwam in geenen deele onverwacht;
niettemin beraadslaagde de florentijnsche Signoria zeer ernstig over
het verzoek, en de gevraagde gunst werd met de meerderheid van slechts
een stem toegestaan.

De republiek van San-Gimignano drukte toen haar groot zegel in
groen was op een in blanco gelaten perkament, dat naar Florence
gezonden werd, ten teeken dat men de bepaling der voorwaarden van
de overeenkomst aan de edelmoedigheid van Florence overliet. Niet
minder hoffelijk, plaatste de Signoria twee kruisen aan het hoofd van
het blad, en zond aan de Gimignanesi twee blanco perkamenten terug,
ten teeken dat men hun zelven overliet de voorwaarden voor hunne
verbindtenis vast te stellen. Dit geschiedde in 1353. Florence bracht
geene verandering in den republikeinschen regeeringsvorm der stad,
en zond er, even als tot dusver, haar podesta's heen. San-Gimignano
behield zijne vroedschap, zijne magistratuur en de prachtige zijden
en purperen staatsiegewaden, die zooveel luister bijzetten aan de
plechtige vergaderingen in de groote zaal van het gemeente-paleis. Deze
praalvertooningen hielden stand tot in het laatst der vorige eeuw.

Aanvankelijk ging alles goed: de ligue van Toskane hield hare
vergaderingen te San-Gimignano; de vroedschap ging voort met de
verfraaiing der stad. Tijdens het woeden der pest in 1450, stelde de
podesta Piero Mancini voor, dat de vreemdelingen, uit besmette streken
afkomstig, uit de stad, waar de epidemie nog niet was doorgedrongen,
zouden geweerd worden; maar de raad en het volk besloten eenstemmig,
dat aan alle buren en vreemdelingen, zonder onderscheid, schuilplaats
zou worden verleend. De aanzienlijken van Florence weken dus naar
San-Gimignano, dat een ruim paleis tot hunne beschikking stelde. Onder
die gasten vinden wij, nevens andere beroemde namen, die van Lorenzo
Capponi, van Bernardo en Piero de' Medici, en van Ludovico Galileo
Galilei, uit een oud geslacht gesproten, dat later algemeen bekend
zou worden. San-Gimignano had ook den grooten Cosmo de' Medici, den
pater patriae, een wijkplaats aangeboden, maar hij had bereids eene
uitnoodiging te Volterra aangenomen. Een halve eeuw later ontving
San-Gimignano, met groo