ndenarbeid. Fina,
hoewel van zeldzame schoonheid, weerstond de verlokkingen der wereld,
en zocht haar kracht tegen verzoeking in onthouding, gebed, en stille
afzondering. Uitgeput door haar strenge boetedoeningen, werd zij
krank, en legde zich neder op een smalle plank, waarop zij zich niet
kon omkeeren. Na den dood harer moeder, werd zij nog losser van de
aarde, en kende geene andere vreugde dan den verborgen omgang der ziel
met haar hemelschen Bruidegom; twee weldadige vrouwen, Bonaventura,
haar geburinne, en Beldia, haar min, voorzagen in haar nooddruft. Op
haar armoedig sterfbed uitgestrekt, door de koorts verteerd, door
pijnen gefolterd, week de blijmoedige glimlach niet van haar gelaat,
hoewel haar uitgeput lichaam ten grave neigde. Naar de mythe zegt,
verscheen haar, acht dagen voor haar dood, de Paus Sint-Gregorius,
die haar haar naderend uiteinde voorspelde. Op den 15den Maart 1253
ontsliep zij. Aanstonds ontloken bloemen rondom haar legerstede,
en begonnen de klokken der stad van zelve te luiden. Nog andere
wonderen, heet het, werden door haar kracht gewrocht: de burgers van
San-Gimignano verkozen haar tot hunne voorspraak; Sixtus IV vergunde
in 1481 de vereering van deze heilige; in 1538 werd de kanonisatie
nader bevestigd door Paulus III.

Negentien jaar na den dood van Fina, besloot de volksraad, ter harer
eere in de parochie eene kapel te stichten; dit plan, dat aanvankelijk
door den oorlog en andere rampen en verwikkelingen op den achtergrond
geraakte, kwam eerst in 1465 tot uitvoering. De prachtige en rijk
versierde kapel, door Giuliano de Mariano gebouwd, prijkt met twee
groote freskoos van de hand van Domenico Ghirlandajo, den beroemden
leermeester van Michel-Angelo. Deze beide schilderijen zijn ware
juweelen, uitmuntende zelfs te midden der rijke kunstschatten van
Toskane en Umbria. De eene stelt de Uitvaart van de heilige voor. De
bisschop komt de gebeden opzeggen; eene aandachtig luisterende
schare omringt hem. Op haar leger uitgestrekt ligt daar Fina, over
wier schoon gelaat een onbeschrijfelijk waas van jeugdige teederheid
en kinderlijke argeloosheid is verspreid; de gestorvene heft, door
een wonder, hare hand op, en schenkt aan haar min de gezondheid, en
aan een geestelijke het gezicht weder. Een engel roert de klokken in
den toren aan, die van zelve beginnen te luiden. Zielsrust, heilige
kalmte, dweepend geloof, ziedaar wat u tegenstraalt uit al de figuren
op deze verwonderlijke schilderij, waa