paleis der Vroedschap, door de casa der Borgheresi: vooral door de
woning der heeren Pesciolini. De architectuur is zoo rijk en zoo edel,
dat eene oude overlevering dit paleis tot de residentie maakt van
Desiderius den laatsten Koning der Lombarden, die in 759 de tweede
omwalling zou hebben gebouwd. Een marmeren opschrift vermeldt, sedert
eeuwen, dit feit, dat nochtans onjuist is: het paleis zelf is niet
ouder dan de veertiende eeuw.

Na een bezoek aan de ruinen der oude citadel gebracht, en vervolgens
de geheele stad doorkruist te hebben, sloegen wij links de straat
della Costa in, en stonden eensklaps voor een dier steile paden,
die schier loodrecht naar beneden dalen. Wij lieten ons te eer
verlokken dit bijna halsbrekend pad te volgen, omdat het uitliep
op een monument, dat wij, dus van boven gezien, niet konden thuis
brengen. Weleer bezat San-Gimignano op zijn berg welhaast geen ander
water dan wat in regenbakken werd opgevangen; weldra werden eenige
beekjes en sprengen van de naburige heuvelen stadwaarts geleid,
en had men, buiten de poorten, een paar magere fonteinen. Maar de
vroedschap, die haar burgers had gelast, zich geregeld te baden,
was daarmede niet tevreden. Voor 1239 ontbood zij water van Cellole,
op een afstand van vier mijlen buiten de poort San-Matteo. In 1327
richtte de stad publieke baden op in het kwartier San-Matteo. Eene
keur van 1415 beveelt dat de mannen en knapen boven de zeven jaar
zich tusschen zondag en woensdag moeten baden; de andere dagen van
de week waren bestemd voor de vrouwen en meisjes. Er was niets wat
de aandacht van deze stedelijke regeering ontging.

Het monument, waarheen wij onze schreden richten, bevat de grootste
fontein en de waschkuipen der stad. Zes rondbogen, door zware
gedrongen pilaren gedragen, vormen twee kleine schepen, wier lijnen
weerspiegelen in een groote waschkuip; de eigenlijke fontein is door
een spitsbooggewelf overdekt. Uit de verte gezien, kunt gij u geen
rekenschap geven van den aard van het gebouw, dat in een diep ravijn
als verscholen ligt. De fontein ontvangt haar water in overvloed van
eene mild vloeiende spreng uit den aangrenzenden heuvel; ge vindt
daar altijd een zeker aantal vrouwen, die haar waterkruiken komen
vullen of bezig zijn met wasschen.

Als ge door deze stad wandelt, die met zoo zeldzame zuiverheid haar
antiek-middeleeuwsch karakter heeft bewaard; door deze straten,
waar schier geen enkele wanklank de stille melodie van den ouden t