nis
des Ouden en des Nieuwen Verbonds.

Het is natuurlijk niet mogelijk, al deze schilderijen, waarvan de
waarde onderling zeer verschilt, te beschrijven; slechts op enkelen
wil ik wijzen. Ziehier, aan den wand rechts van het middenschip,
eene voorstelling van het Paradijs, met Christus in heerlijkheid
bovenaan en de Madonna, door engelen gedragen. Aan hunne voeten, de
machten en tronen en heerschappijen des hemels, spelende op allerlei
muziekinstrumenten; lager, de heilige maagden, martelaars en belijders,
de Pausen, bisschoppen, stichters van geestelijke orden, allen in de
extase der aanbidding. In de hoogte ademt alles de overweldigende macht
der onuitputtelijke, goddelijke liefde, die een stroom van vreugde
en zaligheid om zich verspreidt; beneden: het blijmoedig vertrouwen,
de zaligheid in hope der uitverkorenen. Ga niet vluchtig langs zulke
voorstellingen heen, want dan zult gij ze ziende niet zien: de diepe
zin, de innige inspiratie dezer verheven kunstwerken, gedichten in
kleuren, zullen u verborgen blijven. En toch, hoezeer verdienen zij
de volle aandacht, de ernstige liefdevolle studie, deze wondervolle
scheppingen van een tijd, waarin de kunst, met minder ophef en rumoer,
inderdaad vrij wat hooger plaats innam dan heden ten dage, en waarin
zij zelve gedragen en bezield werd door hooge idealen, door een zoo
verheven geest, dat al het gemeene als van zelf buiten hare sfeer viel.

Taddeo di Bartolo, de schepper van dit hemelsch visioen, heeft,
in het jaar 1393, op den tegenoverstaanden wand, als tegenhanger,
de Hel geschilderd, waarbij hij, blijkbaar geinspireerd door Dante,
aan zijne verbeelding den vrijen teugel heeft gevierd en een tafereel
ontworpen, wel geschikt om een machtigen indruk te maken. Ik ga de
verdere reeks der voorstellingen uit het Oude en het Nieuwe Testament
voorbij, maar mag de kerk niet verlaten zonder een blik geworpen
te hebben in de kapel van Santa-Fina in het rechter kruispand. De
naam van Santa-Fina is te San-Gimignano niet minder populair dan die
van Sinte-Catharina te Sienna. Reeds in de veertiende eeuw werden
haar bidkapellen toegewijd; het hospitaal harer geboortestad staat
onder hare bescherming, en haar beeld hervindt ge telkens op de
schilderijen. Haar moeder heette Impereria, haar vader Cambio de'
Ciardi. Hoewel uit adellijk bloed gesproten, kende zij reeds van
haar geboorte de ontberingen der armoede; toen hare moeder weduwe
geworden was, leefden de beide vrouwen van haar ha