rop, zoo als de oude Pecori zegt,
"de heilige schijnt ingesluimerd aan den mond des Heeren."

De andere fresko verplaatst u in eene armoedige woning, een soort van
keuken, met huiselijk gereedschap en vaatwerk. Twee vrouwen zitten te
naaien: zij zijn hoogst eenvoudig gekleed, met groote boerinnemutsen
op het hoofd. Op den grond ligt Fina, die de oogen gericht houdt naar
een hoek van het vertrek, waar haar Sint-Gregorius verschijnt. De
eene vrouw, Bonaventura, heeft niets bespeurd; de andere, Beldia,
wendt zich half om en ziet de hemelsche verschijning: haar gelaat en
houding teekenen wel heiligen eerbied en bewondering, maar niet in het
minst verbazing. Weet zij niet, dat bij God alles mogelijk is, en dat
de nederigheid der woning voor Hem geen beletsel is voor de openbaring
zijner genade en heerlijkheid? Boven ziet ge een schaar van kleine
engelen, die de ziel der afgestorvene ten hemel voeren. De rustige
toon van het geheel draagt het zijne bij tot den diepen, weldadigen
indruk van dat nederig binnenhuis, waar hemelsche verschijningen en
wonderteekenen zich zoo geheel geleidelijk invoegen in het gewone,
alledaagsche leven, zoo natuurgetrouw weergegeven, dat ge nog heden
elk oogenblik het origineel daarvan vinden kunt. Deze naieveteit,
deze treffende onbevangenheid, die het hoogste idealisme op de meest
eenvoudige wijze met de alledaagsche werkelijkheid weet te verbinden,
zonder dat ge iets van gaping, veel min van tegenstelling, gevoelt,
is het groote, onnavolgbare geheim der oude meesters, waardoor zij,
ook ondanks de gebreken en zwakheden der techniek, als kunstenaars
zoo uitnemend hoog staan.

Aan de kollegiale kerk van San-Gimignano hechten zich groote
herinneringen. Eugenius III en Bernard van Clairvaux hebben in deze
kerk de heilige dienst verricht. Sint-Bernardinus van Sienna hoeft
er gepredikt, zoowel als Felice Peretti, acht-en-dertig jaar voor
hij Paus Sixtus V werd. Maar de gedenkwaardigste predikatien zijn
wel die, welke Girolamo Savonarola hier, in de vasten van 1484 en
1485, gehouden heeft. Hier heeft de onstuimige hervormer zijn eerste
manifest uitgevaardigd; hier met beslistheid den grooten strijd zijns
levens aanvaard; hier zette hij de eerste schreden op den weg, die
hem naar den brandstapel van 1498 voeren zou.

De kerk verlatende, staan wij als het ware te midden derzelfde
omgeving, die op de oude freskoos onze aandacht getrokken heeft. In
de adellijke wijken van San-Giovanni en San-Matteo hebbe