ig
dichter; Onofrio, wiens borstbeeld in de Collegiata prijkt; Vicenzo
de' Cetti, Giulio de Noris, Bartolommeo Nerucci, die een kommentaar
op de Divina Comedia geschreven heeft; Filippo Bonaccorsi, bijgenaamd
Callimaco, de vriend van Campano en Platina, en een der beroemdste
geschiedschrijvers van Italie, waren allen mede van San-Gimignano
afkomstig.

De familie Cattani mocht er roem op dragen, aan de Kerk een heilige te
hebben geschonken: Sint-Pieter-Martelaar, van de orde der Predikheeren,
die door Sint-Franciscus van Assisi tot priester werd gewijd en naar
Afrika gezonden om het Evangelie te verkondigen, waar hij in 1220
in Marokko werd ter dood gebracht. Ook Santa-Fina, hier niet minder
populair dan Sinte-Catharina te Sienna, werd te San-Gimignano geboren.

Van de schilders, die hier het levenslicht zagen, noem ik er voorloopig
slechts twee: Poccetti (Bernardino Barbaselli) in 1548 geboren
en leerling van Micaele di Rodolfo del Ghirlandajo; en Sebastiano
Mainardi, afstammeling uit een oud adellijk geslacht, dat een aantal
uitstekende mannen heeft voortgebracht. Mainairdi was de geliefkoosde
leerling en vervolgens de medearbeider van Domenico Ghirlandajo,
met wien hij onder anderen aan de prachtige freskoos in de koorkapel
van Santa-Maria-Novella te Florence werkte. Maar zijne voornaamste
en beste werken bevinden zich in zijn vaderstad San-Gimignano, en
met name in de hoofdkerk, oneigenlijk de Domkerk genoemd.

IV.

Toen wij het paleis der podesta's verlieten, was de dienst in de kerk
geeindigd, en had de schare zich verspreid over het eerwaardige plein,
dat met zijne vijf massieve torens schier aan den binnenhof van een
alouden burcht denken doet. Wij traden de kerk binnen. Deze kerk,
met hare drie schepen, die van de twaalfde eeuw dagteekent, doch van
buiten door smakelooze restauratien bedorven is, maakt van binnen een
zeer bijzonderen indruk. De vrij ver uit elkander staande vensters
zijn in de veertiende eeuw nog verkleind, om daardoor voor den muur,
die het gewelf dragen moet, meer ruimte te winnen; het daglicht
dringt gedempt door geschilderde glazen en hult de gansche kerk in
eene geheimzinnige schemering. Bij dat flauwe licht ontwaart ge,
niet zonder verbazing, langs de wanden der kerk eene gansche wereld
van beelden: de Collegiata werd, tusschen de jaren 1393 en 1490,
inwendig geheel, van onderen tot boven, met freskoos overdekt. Daar
ontrolt zich, in half schemerachtige figuren, de gansche geschiede