ar gordel van muren, binnen de aan
Sint-Geminianus gewijde ruimte een aantal landbouwersgezinnen, die
voor de barbaren vluchtte, eene schuilplaats zoeken deed.

Voor de tiende eeuw is er geen enkel dokument te vinden betreffende
San-Gimignano, dat door de Keizers aan de kerk van Volterra ten
geschenke was gegeven. De band, die deze gewesten met het rijk verbond,
werd tijdens de regeering der Gravin Mathilde verbroken; na langdurige
worstelingen, die van 1108 tot 1199 duurden, wisten de Gimignanesi
zich ook te onttrekken aan de opperheerschappij van Volterra, waaraan
zij voortaan slechts zekere feodale rechten verschuldigd waren. Zij
waren dus nu eene zelfstandige gemeente en verkozen hun eigen consuls;
daarop plaatsten zij, op het voorbeeld der Florentijnen, aan het
hoofd der regeering een podesta of oppersten rechter, die steeds een
vreemdeling moest zijn. De eerste, die deze waardigheid bekleedde,
was Maghinardo Malevolti, van Sienna.

Van dit oogenblik tracht de kleine republiek van tienduizend zielen,
waarvan de bevolking in 1350 met de helft vermeerderd was, zich geheel
van de souvereiniteit van Volterra te ontslaan, en de omliggende
kasteelen en heerlijkheden aan haar gezag te onderwerpen. In
hun landbouw, in hunne kudden, in hun wolleweverijen, bezaten de
Gimignanesi een mild vloeiende bron van welvaart en rijkdom: te meer
daar strenge wetten de burgers tot eene hoogst eenvoudige levenswijze
verplichtten, en alle pracht en weelde uitsluitend voor het algemeen,
voor den staat en zijne behoeften, bleef voorbehouden. Zoo ging,
zij het niet zonder heftige burgertwisten, de woelige en geduchte
tijd der vreeselijke worsteling tusschen Keizer en Paus voorbij,
zonder dat de ontwikkeling der krachtige republiek daardoor merkbaar
werd gestremd. Na den dood van Frederik II werden de Ghibellijnen
uit de stad verdreven, en door een welfisch gezind gemeentebestuur
de volksregeering ingevoerd. De veldslag van Montaperto, die de zege
aan de Ghibellijnen schonk, deed ook de Guelfen van San-Gimignano in
ballingschap gaan. Maar toen, in 1266, Karel van Anjou, het hoofd der
Guelfen, Manfred verslagen had, riepen de burgers van San-Gimignano
de tegenpartij der Ghibellijnen op nieuw aan het bestuur.

In het jaar 1276 bereikte de stad het toppunt harer politieke
grootheid; deze periode van bloei hield, hoewel niet zonder toenemend
gevaar van buiten, nog ongeveer een eeuw aan: de stad, zoo als wij
haar thans voor ons zien, is in dat