nomen;--dan schijnen
die massieve steengevaarten, op den heuveltop geschaard, wel geene
andere bestemming te hebben dan den hemel te bestormen. Van ter zijde
gezien, vormen zij een soort van bundel; dan maken zij te zamen met
de omwalling en de oude citadel een zoo fantastisch geheel uit, dat ge
denkt aan de grillige schepping van een of anderen toovenaar. Donkere,
zwarte wolken dreven langs den hemel; de zon verlichtte met bleeken,
fletschen schijn deze zonderlinge dekoratie. Naarmate ge dichterbij
komt, klimt de verrassing: half droomend denkt gij aan die oude
symbolische voorstellingen van Jeruzalem en Bethlehem, op den gouden
grond der byzantijnsche mozaieken.

Op de wallen, voor de poort San-Giovanni, wordt deze gelijkenis
met het Oosten nog sprekender: en toch, deze westersche gezichten
zijn ons bekend en gemeenzaam: die lage, gekanteelde muren, die
zware plompe torens, die gewelfde poorten met valbrug en bastion,
die spitse gevels uitkijkende boven de omwalling, die klokketorens
... die gansche rooskleurige silhouette eener stad boven op eene steile
helling, waarvan het verschroeide gras met voetpaden doorslingerd is,
met haar eigenaardige tegenstelling van kleuren en lijnen:--gij kent
ze weder van ouds, en toch prikkelt zij, misschien wel juist daarom,
dubbel uwe nieuwsgierigheid.

Ge treedt door de donkere, lage poort, in eene breede, oploopende
straat. Zie om u: ge zijt vier eeuwen teruggegaan: vier eeuwen, want
dit is de ouderdom der jongste gebouwen in eene stad, die in den tijd
tusschen de regeering der Gravin Mathilde en de opkomst der Medici
gebouwd of herbouwd werd.

In de voorrede zijner vertaling van de Kronieken van Sienna, zeide
de hertog van Dino dat geene andere stad in die mate den stempel van
den ouden tijd had bewaard; Massimo d'Azeglio heeft San-Gimignano
het middeleeuwsch Pompeji genoemd. Een enkele blik op deze vesting,
met haar drieduizend zielen, is trouwens voldoende om u te overtuigen
dat deze aloude stad, zoo vast en rustig troonende op haar dubbelen
heuvel, eene grootsche geschiedenis achter zich heeft.

De kronieken van San-Gimignano zijn dan ook uiterst merkwaardig; deze
stad was eenmaal eene onafhankelijke republiek, waar de verschillende
standen en corporatien elkander ter dood toe hebben bekampt; waar het
volk, rijk geworden, dien fieren trots en dat hooghartig zelfgevoel
heeft bezeten, dat eene onmisbare voorwaarde is voor de ontwikkeling
van een eigen nationaal leven op e