ooren van Smul's naam,
schrik-zwijgend achteruitgedeinsd.

Eenklaps keerde Alfons zich tot haar om.

"Wa peist ge 'r van?" vroeg hij.

"Lijk of ge wilt," antwoordde zij ontwijkend, met benauwde stem.

Zij durfde 't niet bepaald tegenwerken; zij kende hun nood en vreesde 't
ergste indien hij aan zijn dreigen gevolg gaf, van zelf weer aan het
werk te gaan. Was het reeds niet haar schuld geweest, dat hij in plaats
van Smul op dien akeligen ochtend met de merrie naar den hengstboer reed
en er zijn zware ziekte bij had opgeloopen! Neen neen, zij durfde niet,
't mocht niet; maar ... de komst van Smul op hun boerderij, in hun
dagelijksch leven, zij gruwde en huiverde ervan; zij was er bang voor,
als voor den dood.

"Hawel?" drong hij aan, onder haar ontduikend antwoord en haar lang
stilzwijgend ongeduldig wordend.

"Hawel, lijk of ge wilt," herhaalde zij nog eens, hem bedroefd en bijna
smeekend aankijkend.

"Lijk of ge wilt! lijk of ge wilt! Dat 'n es gien antwoorde! 'K en wil
ik niets! 'K en zoek ik moar om wel te doen!" barstte hij verwijtend-
opgewonden uit. "Zeg liever: leupt noar den duvel! as ge nie 'n wilt
antwoorden!"

Zij trok zich zwijgend, met tranen in de oogen, nog verder terug,
terwijl Alfons, boos en geprikkeld, zich opnieuw tot Vaprijsken wendde.

"Het ge 'r mee hem over gesproken?" vroeg hij.

"Joa ik, boas."

"En het hij gezeid dat hij hier zoe wille komen?"

"Joa hij, boas, as 't hem gevraagd wordt."

"En veur hoeveel in de moand? Het hij da nie gezeid?"

"Vijf en dertig fran, lijk of hij bij boer Kneuvels ha."

"En verwacht hij antwoorde doarop?"

"Joa en nien. Hij he gezeid as hij van doage gien antwoord 'n ha, dat
hij hem elders gijnk verhuren."

Opnieuw keerde Alfons zich tot Rozeke om:

"Hawel wa peist-er nou eigentlijk van? Zeg verdeeke euk ne kier ou
gedacht?"

"Hawel, joa joa, 't es goed, lijk of ge wilt," antwoordde zij als
versuft, met hooge kleur en op 't punt in tranen uit te barsten.

"Moar 'k en wil ik niets, zeg ik ou!" riep hij nijdig, "'k Vroag ou joa
of nie of 't ou gedacht es. Keunt-e doar nou nie op antwoorden?"

"Hawel joa 't dan, joa 't, 't es mijn gedacht!" stamelde zij, bleek en
bevend. Zij vond het ontzettend dat juist zij het beslissend jawoord
moest geven.

Weer keerde hij zich in zijn leunstoel tot Vaprijsken om:

"Al gezeid.--Vaprijs jongen, goa gij weere noar 't dorp en zegt hem dat
hij hier verhuurd es en dat hij hoe ier hoe liever zoe komen."

"