rondloopen door de bergen; daarop werd hij naar Triest gezonden,
waar de knaap, bij eene servische familie, het onderricht ontving,
voegende aan den rang, dien hij eenmaal bekleeden zou; maar zonder
dat hem, met verwaarloozing van het nationale element, die zoogenoemd
kosmopolitische gezindheid werd ingeprent, die den Vorst, bij zijn
terugkeer in het vaderland, dikwijls tot een vreemdeling onder de
zijnen maken.

Van Triest ging hij naar Parijs. Frankrijk oefende destijds een soort
van protektoraat over het vorstendom uit en stond overal zijne belangen
voor; deze omstandigheid, gevoegd bij de persoonlijke betrekkingen
tusschen Danilo I en Napoleon III, deed de fransche hoofdstad kiezen
als de plaats, waar de jonge Nikolaas zijne verdere opleiding zou
ontvangen. Om dezelfde reden zendt hij zelf thans zijne kinderen naar
Sint-Petersburg. Hij werd in het college Louis-le-Grand opgenomen;
maar de vurige jonkman, die zijne vakantien in zijn vaderland ging
doorbrengen, voelde zich nooit recht te huis in die soort van groote
kazernen, waar het aan lucht en vrijheid ontbreekt. In den herfst
van 1860, toen hij nauwelijks negentien jaren telde, zag hij zich
door den plotselingen dood van zijn oom, die slechts eene dochter,
Prinses Olga, naliet, eenklaps tot den troon van Montenegro geroepen.

Mirko, de vader van den Vorst, was de incarnatie van den ruwen,
onversaagden Montenegrijn, zoo als vroegere reizigers, Viala de
Sommieres, Wilkinson en Marmier, dien geteekend hebben. Deze Mirko
is overigens eene historische figuur; zijn naam, die in de nationale
liederen voortleeft, was de schrik der Turken, en niet zonder recht
droeg hij den bijnaam van het Zwaard van Montenegro. Danilo I, een
zeer ontwikkeld en begaafd man, die veel gereisd en gelezen had,
verscheidene vreemde talen sprak, en, met de westersche beschaving
volkomen vertrouwd, misschien zijn volk te ver vooruit was, was
minder krijgsman dan wel regent, wetgever en hervormer, die zijn
volk tot een hooger trap van beschaving wilde opvoeren. Mirko, zijn
broeder, was daarentegen volbloed soldaat, en wel een montenegrijnsch
soldaat, die zich bitter weinig bekreunt om de vormen en eischen
en behendigheden der diplomatie. Zijn leven lang was hij het meest
geduchte krijgshoofd; hij was het, die als opperbevelhebber te
Grahovo, aan de Turken, onder aanvoering van Hussein-pasja, die
geduchte nederlaag toebracht, die zijn roem door het gansche Oosten
vestigde en die de Turken niet