weeld houd gaende.
Vive dat groene Pluijm-geway!

Vive de Vorsten van Nassouwen.
Vive den Held daer wij op bouwen.
Vive naest God ons toeverlaet.
Vive den geessel der vijanden.
Vive den Troost der Nederlanden.
Vive den Stuerman van ons Staet!

Vive ons Roem in Kloeke Daden
Vive ons Sorgh in wijse Raden.
Vive de Waker voor ons Rust.
Vive ons Hoop in bange tijden.
Vive de Leydsman van ons strijden.
Vive den Vinder van ons Lust.

Vive de Spieghel aller deughden.
Vive de Schild van onze Vreughden.
Vive daar elck voor sterven zou.
Vive de Velt-heer in de Velden,
Vive, o Roem van alle Helden,
Vive Maurice de Nassou!"

Onder het zingen van dit liedje had hij zijne schreden steeds versneld,
precies als een, die zich haast om gauw ergens onder dak te komen,
doch nauwelijks had hij het geeindigd, of hij stond stil, wiesch de
regendroppels van zijn gelaat, schudde zijne lange blonde haren naar
achter, keek naar den man aan het roer, vervolgens naar den wimpel,
maakte een luchtsprong als een speelsch jong katje, en begon aan
Brederoo's kluchtig Boeren Gezelschap.

"Arent Pieter Gijsen, met Mieuwes Jaap en Leen,
Klaasjen, en Kloentjen, trocken t' samen heen
Na 't dorp van Vinckeveen:
Wangt ouwe Franghs, die gaf sen Gangs,
Die worden off' creen.

Arent Pieter Gijsen die was so reyn in 't Bruyn,
Sen hoedt met bloem-fuwiel die zat hem vrij wat kuyn,
Wat scheefjes en wat schuyn.
Soo datse bloot, ter nauwer noot
Stongt hallif op sen kruyn.

Maer Mieuwes, en Leentjen, en Jaapje Claas, en Kloen
Die waren ekliedt noch op het ouwt fitsoen,
In 't root, in 't wit, in 't Groen,
In 't grijs, in 't graeuw, in 't paers, in 't blaeuw,
Gelijck de Huysluy doen."

De regen en de wind werden den zanger thans te machtig, en daarom
verschool hij zich achter de boot en weldra klonk vandaar opnieuw:

"As nou dat vollickje te Vinckeveen an quam,
Daer vongdese Keesjen, en Teunis en Jan Schram,
En Dirck van Diemerdam,
Met Sijmen Sloot, en Jan de Doodt,
Met Tijs, en Barend Bam."

Onder het zingen van het laatste versje kwam er een oud matroos naar
boven en, zich begevende naar de plaats vanwaar nog altijd het gezang
klonk, riep hij: "Ho, Jonge Kees, eeuwige dodelaar, waar zit-je?"--

"In mijn vel en als ik er uit kom dan ben ik niet wel, ouwentje,"
hoorde men spottend va