elzemien glimlachte, hoofdschuddend, vaag gegeneerd, met
fijn-knippende oogjes. Coben stond verbouwereerd te sidderen,
onduidelijke klanken stotterend.

--Slechte menieren, da zijn 't," bromde Cordula boos.--"En gulder,
ouwe dwoaze loeders, zijt doarmee gediend. O, da mannevolk, da
mannevolk! Doar 'n es niets in de weireld da zeu dwoas es of 'n
mannemeinsch! Ala toe, noar bedde nou. 't Es mij hier te keelen uit
verlied van doage!"

Met hooge schouders, als drie schuldigen, dropen de drie broeders
af, Cordula goe nacht wenschend, en trokken langs de zoldertrap naar
boven.

* * * * *

Toen Cordula den volgenden ochtend reeds vroeg met Leontientje in
het dorp voor Tante's deur aanbelde, berichtte de non met een
bezorgd gezicht, dat het heel slecht ging met Tante en dat de dokter
voorloopig alle bezoek ten strengste verboden had.

--Zelfs heur nichtsjen uit P'rijs niet, woar da ze zeu noar gevroagd
het? vroeg Cordula, zonder evenwel sterk aan te dringen.

--Niemand, niemand, het den dokteur gezeid," bekrachtigde de non met
stillen nadruk haar woorden.

Cordula keek met ernstige oogen naar Leontientje, die er een bedroefd
gezicht bij zette.

--Moeten es dwang, doar 'n es niets aan te doene," sprak ze
berustend. En langzaam trok ze met Leontientje terug, nadat ze aan de
non gezegd had, dat ze 't koewachtertje 's middags nog eens om nieuws
zou sturen.

* * * * *

--Ba zeu! ba zeu! 't es er zeu slecht mee,!" zei
gewichtig-hoofdschuddend Belzemien, toen Cordula, met Leontientje
weer thuisgekomen, hem de nare tijding meedeelde.

--Da es toch spijtig ewoar?" zuchtte Leontientje. "En ik die espress
van zeu verre kom om Tante nog ne kier te zien!"

--T'n es doar nie aan te doene," meende nu ook de oudste broer. "Ge
zilt hier ienige doagen moeten blijven, Leontientsje, en wachten hoe
dat 't verder afleupt."

--'t Es da 'k zeu weinig tijd he," vreesde Leontientje. "Papa 'n kan
mij zeu lank niet missen."

Coben en Standje kwamen binnen, hoorden de slechte mare, beaamden
ook dat er niets aan te doen was en dat Leontientje daar 't verder
verloop maar moest afwachten. "'t Es scheun weere," zei Standje
verleidend, "en 't es veur ou al nieuwe da g' hier heurt en ziet. We
zillen ons beste doen om ou hier ienige doagen t' amezeeren."

--Joa, 't zal wel moeten," dacht nu ook Leontientje; en zij vroeg
pen en papier om aan haar vader te schrijven.

Belzemien tro