kropen, staarden in
verbluffing naar het mooie nichtje, zijn mond hing half open en
langzaam kwam er een kleur over zijn bleeke sproete-wangen, alsof hij
voor een vuur stond.

--He Pier, stoa-je doar vaste gegroeid dan!" riep Bruuntje hem
spotlachend toe. En toen eerst kwam de kleine tot bezinning en ging
hij heel stil en verlegen naar zijn plaatsje, aan de rechterzij van
Bruuntje. Cordula bracht hun dadelijk een groote kom vol dampende
pap, zij vouwden de handen samen, en na een kort gebed en een
haastig kruisteeken, begonnen zij om de beurt, met hun groote,
houten lepels uit de gemeenschappelijke kom te scheppen en te
slurpen.

--Oh! mon Dieu!" riep Leontientje vreemd opkijkend, "ils mangent
donc a meme la terrine, sans assiettes!"

--Owie, owie, ils ne demandent pas ca. Ca est comme ca comme dans
le vieux temps," fluisterde haastig Belzemien met een verlegen
glimlach.

--Ils ne voudraient pas autrement," lichtte Standje, zonder veel
overtuiging toe.

Coben, die wel begreep, waarvan er kwestie was, doch geen Fransch
kon spreken, draaide zich even op zijn stoel, en kuchte
hoofdknikkend naar Leontientje, om te betuigen dat het werkelijk was
zooals Belzemien en Standje zeiden.

--Pauvres gens," zuchtte Leontientje meewarig.

En als van zelf, onder een geleidelijk ernstiger wordende stemming,
begonnen zij nu ook weer, met gedempte woorden, over tante Zeunia te
praten.

De laatste berichten, dien middag, na Standje's vertrek naar
't station, door Belzemien in Tante's huis van de non-verpleegster
ontvangen, luidden lang niet gunstig. Tante had een zwaar-woeligen
nacht gehad en verder een groot deel van den dag vrijwel buiten
kennis gelegen. Belzemien was dan ook maar heel even bij haar bed
mogen blijven, want de dokter vond te veel bezoek verkeerd en 't was
hem voorgekomen dat Tante van uur tot uur achteruitging. Hij
geloofde zelfs niet dat zij hem herkend had en naar Leontientje had
zij ook niet eens meer gevraagd.

--'K zal ze toch nog wel e-kier meuge zien, e-woar, pauvre
grand-tante!" vroeg Leontientje ontroerd.

--Natuurlijk, natuurlijk," zeide de ooms. En na wat heen en weer
gepraat werd besloten dat Cordula er den volgenden ochtend met
Leontientje heen zou gaan. De broers en de zuster waren veel minder
bang voor dat bezoek van 't jeugdig nichtje, nu Tante toch zoo zwak
geworden was, dat zij bij geen mogelijkheid nog iets aan haar
testament zoude kunnen veranderen.

Zij waren klaar met hun eten, en i