n weken meer en meer achteruit, totdat wij
onzen kans schoon zagen en aan den haal gingen.

Ik zag er vreeselijk uit, en juist was ik bezig met mezelven wat op
te knappen, toen een man mij op den schouder tikte.

Ik keek hem aan en dacht: "Jou heb ik meer gezien!"

Hij had een netzakje met springlevende bot aan zijnen arm hangen en
het zakje openende, haalde hij er een van de wildste botjes uit en lei
het op straat neer. Het dier lag erg te spartelen, maar kwam niet ver.

Ik keek hem aan, alsof ik zeggen wou: "Schort het je in je bol?"

De man lachte even en zei: "Als een visch op het droge, Huib!"

Nu herkende ik hem. Het was stuurman Willem Adriaense Warmont, die
mij vroeger gezegd had, dat er tweeerlei soort van menschen waren,
doch ik was het vergeten.

"Hoe maak-je 't, ouwe jongen?" vroeg ik en stak mijne hand uit.

"Goed, goed, Huib! Zeker tienmaal beter dan jij! Je ziet er uit als
een uitgeklopte wolbaal! Ben-je heelemaal vergeten wat ik je eens
gezegd heb?"

"Jij mij gezegd? Wat heb je mij gezegd?"

"Ja, ja, ik! Weet je niet meer hoeveel soorten van menschen er zijn?"--

"o, Ja, dat 's waar ook: matrozen en landkrabben!"--

"Precies, Huib! Maar wat doe je nu hier? Kan een visch op het droge en
eene krabbe aan den wal leven? Neen, man, je bent buiten je element
en 't zal je gaan als de Wolf waarvan de Heer Raadpensionaris Jacob
Cats spreekt!"--

"Wat zegt die excellente puikpoeet dan?"--

"Ken je 't versje niet? Nou hoor dan: Er staat boven: Wann de Wolff
altet, soo reiten hem de Krehen.

"Eens was ick hoogh geducht; geen beyr en quam mij tergen,
Geen leeuw en hadder lust om mij een krijght te vergen,
Ick was in 't woudt gesien, en overal gevreest,
Maer nu ben ick een spot oock van het minste beest,
Oock van 'k en weet niet wat: nu rijen mij de kraeijen,
Omdat ick mijnen hals niet om en weet te draeijen,
Omdat ick niet en ben, omdat ick niet en mach,
Omdat ick niet en doe, gelijck ick eertijts plach.
Nu ben ick maer een romp; want oock mijn eijgen jonghen,
Die komen tegen mij, en over mij gesprongen:
Eijlaes! wat sal ick doen? mijn gantsche lichaam beeft,
't Is uijt wanneer de wolf sijn tanden over-leeft."

"Nou, ja, maar ik en heb mijne tanden nog niet overleefd," zeide ik.

"Nee, Huib, nog niet; maar blijf nog eens een jaar aan den wal,
dan ben je net als dit botje!"

Hij wees op den visch, die niet meer spartelde, maar dood