rw;
Ni fynnai aros is y nen,
Trodd draw ei ben i farw.

Dros ennyd ferr fe rodd ei glust
I wrando'n trist riddfannau;
Ond buan, buan, blino wnaeth,
A hedodd ymaith adre'.

Ni chawn ei weled yma mwy
Dan unrhyw glwy'n galaru;
Mae wrth ei fodd ar Seion fryn,
A'i dannau'n dynn yn canu,

Ni welir deigryn ar ei rudd,
Na'i wedd yn brudd wylofus;
Ni chlywir mwy o'i enau ef
Un egwan lef gwynfannus.

Ni chaiff y fam byth, mae'n ddilys,
Waith sychu 'i chwys a'i ddagrau,
Na chwaith ei gynnal, pan yn wan,
I gwynfan yn ei breichiau.

Ni rydd un gelyn iddo glwy,
Nis gellir mwy ei faglu;
Ni welir ef yn dewis rhan
Gyda'r annuwiol deulu.

Ni chaiff y tad na'r fam byth mwy
Boen trwy ei weld yn pechu:
Nid ofnant iddo yn ei oes
Ddwyn croes ar achos Iesu.

Fe darddodd ffynnon ar y bryn
I'w gannu'n wyn, a chymhwys
I lanw lle yn mhlith y llu
Sy'n canu ym mharadwys.

Diangodd draw i wlad yr hedd
O gyrraedd pob rhyw ddrygfyd,
Ac uno wnaeth a'r nefol lu
I ganu fry mewn gwynfyd.

Mewn teulu duwiol yn y byd,
Tra hyfryd y gyfeillach;
Ond fry ymhlith y nefol hil
Y bydd yn fil melusach.

Heb unrhyw boen o dan y fron,
Mae 'nawr yn llon a dedwydd:
A'r pur orfoledd yno sy
A bery yn dragywydd.

Er rhoi ei gorff yng ngwaelod bedd
I orwedd a malurio,
Daw bore hyfryd yn y man
Y cwyd i'r lan oddiyno.

Cawn gydgyfarfod fry mewn hedd,
Tudraw i'r bedd yn dawel;
Ac uno i ganu yn ddilyth,
Heb achos byth ymadael.

Y CRISTION YN HWYLIO I FOR GWYNFYD.

Fel morwr cyfarwydd wrth ddedwydd fordwyaw,
Yn troi yn dra medrus ei lyw a'i ddeheulaw,
Gan ganu wrth ledu ei hwyliau claerwynion
I farchog y cefnllif o flaen yr awelon,--
Mae'r Cristion yn gadael anialdir marwoldeb,
Gan hwylio yn dawel i for bythol burdeb.
Pan ddel y gorchymyn mae'n lledu ei hwyliau,
Heb ofni'r Iorddonen, nac ymchwydd ei thonnau;
Gan wenu heb ddychryn, wrth gychwyn, mae'n canu,--
"O'm golwg yn gyflym mae'r byd yn diflannu,
Diangaf yn fuan o gyrraedd gofidiau,
Tawelu mae'r gwyntoedd, llonyddu mae'r tonnau,
Mae'r heulwen yn gwenu, a'r wybren yn siriol,
Caf nofio mewn moroedd o wynfyd tragwyddol."

CWYN A CHYSUR HENAINT.

Ymgiliodd y gaeaf, mae'r gwanwyn yn gwenu,
Mae'r oenig yn neidio, a'r durtur yn canu;
Mae'r coedydd, a'r dolydd, a'r gerddi'n blodeuo;
A minnau gan nychdod a henaint yn gwywo.
Mae f'einioes yn cilio, a'm dyddiau bron darfod,
Caf fyned i orffwys