Gan ymdaith yn eon yn amlder ei rym;
Enillodd holl yspail y tywysogaethau,
Gall ddial, neu faddeu,--ei gledd sydd yn llym;
O'i orsedd llefara mewn iawnder a chariad,
Mae'n gwisgo agoriad awdurdod a bri;
Gan hynny ni lwydda dy elyn na'i luoedd,
Mae Brenin y nefoedd yn Noddwr i ti.

Wrth wrando dy gais dros y Gwr a groeshoeliwyd,
Dwysbigwyd calonnau myrddiynau cyn hyn,
A denwyd trueiniaid i droi eu hwynebau
O swynol lwyn Daphne i Galfari fryn;
Dadblygaist dy faner ar brif-ddinas Rhufain,
Ce'st luoedd yn Athen i ganmol y gwaed;
A golchaist yn Nghorinth dorf fawr o'r rhai duaf,
Gan wisgo mewn gwyn yr aflanaf a gaed.

Dy lais yn oes Luther ddychrynnodd y bwystfil,
Dy wen doddodd galon y Greenlander draw,
A dofwyd cynddaredd y Bushman trwy'th eiriau,
Nes gollwng ei saethau gwenwynigo'i law;
Dy felus beroriaeth trwy helaeth goedwigoedd
America fras, ac Ynysoedd y De,
A ddenodd farbariaid o'u dawns yn y llwyni,
I wrando a chanu am gariad y Ne'.

Dihunodd yr udgyrn gydwybod Brytania
I ollwng wyth gan-mil o'i chaethion yn rhydd;
A gyrraist gyflawnder o ber-falm Calfaria
I wella archollion y galon fu'n brudd;
O gylch elor gormes mae myrdd o gadwynau
Ar wasgar yn ddarnau drylliedig dan draed;
A'r famaeth a'i maban sy'n llon gadw jubil
Uwch bedd yr anghenfil fu'n meddwi ar waed.

Gorchfygodd yr Oen i agoryd y seliau,
A llawn yw'r phiolau ar allor y nef;
Hardd sefyll o'u cylch mae eneidiau'r merthyron,
Mewn gynau claerwynion, yn llawen eu llef;
O'u llwch cododd ysbryd a ddryllia'r cadwynau
Fu'n dal cydwybodau am oesoedd yn gaeth;
Pinaglau coelgrefydd yn chwilfriw a chwelir,
A'r gelyn ymlidir i'r llyn o'r lle daeth.

Bu anghymedroldeb yn llifo am oesau,
Bu'n lledu ei donnau fel dylif o dan;
A chyfoeth, a chysur, a bywyd myrddiynau,
Er pob atal-furiau, ysgubid o'i flaen;
Ond codaist dy faner er atal ei ymchwydd,
A safodd yn ebrwydd, a chiliodd mewn brys;
Ac 'nawr lle bu'r gelyn yn creulawn deyrnasu,
Mae rhinwedd yn codi hardd orsedd ei lys.

Bu erchyll olwynion car Moloch Hindostan
Yn treiglo dros balmant o esgyrn a gwaed,
A myrdd o rai gwallgof dan floeddio'n ei dynnu,
Gan fathru eu plant a'u rhieni dan draed;
Ond safodd er's dyddiau, ni faidd dy gyfarfod,
Mae'n suddo i'r tywod, a'i lu'n cilio draw;
Mae blodau sidanaidd ei dwr wedi gwywo,
A'i ger yn malurio trwy'r tes a thrwy'r gwlaw.

Heb ddim o ffydd Abram, bu myrdd o'i hil