nkwam, langzaam, met haar slependen tred, in het soupele zwart van
haar krip, kwam Dolf aanstonds op haar toe en hij drukte haar de hand:

--Ik hoop, dat je het niet vervelend zal vinden ... Quaerts kwam hier een
visite maken en Dina had gezegd, dat wij thuis waren. Het spijt me ...

--Het is niets! fluisterde zij terug, toch even gekrenkt in haar
sensitivisme, door de onverwachte ontmoeting met dien vreemde, dien zij
zich niet herinnerde ooit bij Dolf gezien te hebben, en dien zij nu zag
opstaan waar hij zat met de oude mevrouw Hoze, Dolfs oud-tante met
Amelie en haar beide meisjes, Anna en Suzette. Cecile kuste de oude
dame, en zij groette verder rond, met een glimlach door hen allen
verwelkomd, omdat ze zoo veel van haar hielden. Dolf prezenteerde:

--Mijn vriend Taco Quarts ... Mevrouw Van Even, mijn zuster.

Zij zaten een beetje verspreid om het groote vuur in den open haard, de
piano dicht bij hen in een hoek, den rug gedrapeerd naar hen toe en
Jules zat er achter, de jongste, zoo verloren in zijn spel, terwijl hij
Rubinsteins romance in es speelde, dat hij niet had gehoord, hoe zijne
tante was binnen gekomen.

--Jules ... riep Dolf.

--Laat hem maar! zei Cecile.

De jongen antwoordde niet en speelde door en Cecile zag, over de piano,
zijn verwarde haren en zijn oogen, vol weg-zijn in muziek. Eene weekheid
van melancholie rees zachtjes in haar op, als een last, als een last,
die op haar borst klom en drukte op haren adem. Van Jules' vingers
vielen soms plotseling forto-toonen af, die plotseling, haar kleine
schokjes gaven in hare keel en zij gevoelde eene stemming van
raadselachtigheid om haar heen weven als met vage mazen; eene stemming,
die zij wel eens meer gevoelde; stemming, waarin zij zich als het ware
niet bezat, als hadde zij zich verloren, als zocht zij zichzelve, als
wist zij niet wat zij nu dacht, wat zij op het oogenblik zelve zeggen
zou ... Er smolt iets in hare hersenen, als eene momenteele verweeking.
Haar hoofd zonk wat naar omlaag en, zonder goed te hooren, scheen het
haar als had zij die romance, zoo, precies zoo gespeeld, als Jules ze
speelde, nog eens gehoord, heel lang geleden, in haar zielebestaan van
vroeger, van eeuwen her, zoo, precies zoo in dien kring van menschen,
daar voor dat vuur ... De tongen van het vuur rekten zich met dezelfde
kronkelingen uit als dat vuur van eeuwen her en Suzette knipte eens met
hare oogen, even als zij het toen gedaan had, vroeger ...

Waarom zat zij d