. Dat Jan
Verhelst tot dan bij iedereen voor een eerlijk man en een waakzaam
bediende had doorgegaan, wist hij wel; maar hoe kwam het nu, dat hij
en zijne vrouw in tranen smolten en van verschriktheid schier niet
konden spreken? Zeker, de notaris was hun een vriend; maar dit
verklaarde hunnen eindeloozen angst niet. Slechts een schuldig geweten
kon zoo diep ontsteld zijn, meende hij. Daar hij evenwel een
voorzichtig wethouder was, zeide hij tot slot zijner ondervraging:

"Wij zullen de zaak onderzoeken, en de waarheid zal ongetwijfeld aan
den dag komen. Tot dan mag men niemand schuldig wanen."

En hij voegde daar binnensmonds voor zich zelven bij:

"Hoe kan eene tilbury op de sporen geraken, als de barreelen gesloten
zijn? De notaris zal het ons wel weten te zeggen, zoohaast hij de
spraak terugkrijgt."

Maar de arme notaris lag nog altijd even gevoelloos. Zonder de hijging
zijner borst zou men zeker gemeend hebben, dat er geen sprankel van
leven meer in hem bleef.

Nu de dokter zijn werk had verricht, zeide hij, dat men middel moest
zoeken om den notaris naar zijn huis te doen dragen. Eene berrie had
men niet bij de hand; maar de baanwachter, die ondanks zijne smart nog
een klaar besef van den toestand had behouden, hief de deur van het
wachthuis uit hare hengsels.

"Daar is eene baar," zeide hij; "leg Mr. Vereecken er op met mijn bed
en draag hem voorzichtig naar huis."

Zijn goede raad werd gevolgd.... Men meende het wachthuis te verlaten,
maar daar kwam nu eensklaps Mr. Frederic, de oudste zoon van den
notaris, onder het slaken van verscheurende angstkreten, toegeloopen.

De ongelukkige jongeling liet zich op het lichaam zijns vaders
nedervallen en weende en klaagde en huilde zoo smartelijk, dat elks
hart van ontroering klopte en veler oogen tranen van medelijden
ontsprongen.

Toen hij zijn wee eenigszins had uitgestort en wat verlichting had
gevonden in de zekerheid, dat zijn arme vader nog leefde, sprong de
jongeling op en riep met de dreigende vuist tot den baanwachter:

"Gij, gij zijt de schuld van dit bloedig ongeluk! Laffe luiaard,
waarom hieldt gij de barreelen niet gesloten? Ondankbare, wij hebben u
niets dan goed gewild en goed gedaan ... en zoo beloont gij ons!

"Moest mijn arme vader bezwijken, gij, gij zoudt hem hebben vermoord!"

"Mijnheer Frederick, ik vergeef u deze wreede beschuldiging,"
antwoordde Jan Verhelst treurig, doch kalm. "Ik begrijp uwe wanhoop;
de smart verblindt u. Ik heb mi