tua nec mea est, nec
illius aut illius, sed omnium nostrum quos ad ejus communionem publice
vocas, terribiliter admonens nos, ut eam nolimus habere privatam, ne
privemur ea. Nam quisquis id quod tu omnibus ad fruendum proponis, sibi
proprie vindicat, {243} et suum vult esse quod omnium est; a communi
propellitur ad sua, hoc est, a veritate ad mendacium. [Sidenote: Joh. 8,
44.]_Qui enim loquitur mendacium, de suo loquitur._

35. Attende, judex optime, Deus ipsa veritas, attende quid dicam
contradictori huic, attende; coram te enim dico, et coram fratribus meis,
qui [Sidenote: 1 Tim. 1, 8.]_legitime utuntur Lege usque ad finem
charitatis_; attende, et vide quid ei dicam, si placet tibi. Hanc enim
vocem huic refero fraternam et pacificam: "Si ambo videmus verum esse quod
dicis, et ambo videmus verum esse quod dico; ubi, quaeso, id videmus? Nec
ego utique in te, nec tu in me; sed ambo in ipsa, quae supra mentes nostras
est, incommutabili Veritate. Cum ergo de ipsa Domini Dei nostri luce non
contendamus; cur de proximi cogitatione contendimus, quam sic videre non
possumus ut videtur incommutabilis Veritas; quando si ipse Moyses
apparuisset nobis atque dixisset, 'Hoc cogitavi;' nec sic eam videremus,
sed crederemus? Non itaque [Sidenote: 1 Cor. 4, 6.]_supra quam scriptum
est, unus pro altero infletur adversus alterum. [Sidenote: Deut. 6, 5; Mat.
22, 37.]Diligamus Dominum Deum nostrum ex toto corde, et ex tota anima, et
ex tota mente nostra, et proximum nostrum sicut nosmetipsos_. Propter quae
duo praecepta charitatis sensisse Moysen, quidquid in illis Libris sensit,
nisi crediderimus, mendacem faciemus Deum, cum de animo conservi, aliter
quam ille docuit opinamur. Jam vide quam stultum sit in tanta copia
verissimarum sententiarum, quae de illis verbis erui possunt temere
affirmare, quam earum Moyses, potissimum senserit; et perniciosis
contentionibus ipsam offendere charitatem, propter quam dixit omnia, cujus
dicta conamur exponere."

[Sidenote: XXVI. Qui sermo deceat Scripturam.]

36. Et tamen ego, Deus meus, celsitudo humilitatis meae, et requies laboris
mei, qui audis confessiones meas, et _dimittis peccata mea_; quoniam tu
mihi praecipis ut _diligam proximum meum sicut meipsum_, non possum minus
credere de Moyse fidelissimo famulo tuo, quam mihi optarem ac desiderarem
abs te dari muneris, si tempore illo natus essem quo ille, eoque loco me
constituisses, ut per servitutem cordis ac linguae meae, Litterae illae
dispensa