mine qui Deus es, et non caro et sanguis; si quid homo
minus vidit*, numquid et [Sidenote: Ps. 142, 10.]_Spiritum tuum bonum_ qui
_deducet me in terram rectam_, latere potuit, quidquid eras in eis verbis
tu ipse revelaturus legentibus posteris, etsiamsi ille per quem dicta sunt,
unam fortassis ex multis veris sententiam cogitavit? Quod si ita est, sit
igitur illa quam cogitavit caeteris excelsior*. Nobis autem, Domine, aut
ipsam demonstra, aut quam placet alteram veram; ut sive nobis hoc quod
etiam illi homini tuo, sive aliud ex eorumdem verborum occasione
patefacias, tu tamen pascas nos, non error illudat[333]. Ecce, Domine Deus
meus, quam multa de paucis verbis, quam multa, oro te, scripsimus! Quae
nostrae vires, quae tempora omnibus Libris tuis ad istum modum sufficient*?
Sine me itaque brevius in eis confiteri tibi, et eligere unum aliquid quod
tu inspiraveris verum, certum et bonum, etiamsi multa occurrerint, ubi
multa occurrere poterunt; ea fide confessionis meae, ut si hoc dixero quod
sensit minister tuus, recte atque optime; id enim conari me oportet: quod
si assecutus non fuero, id tamen dicam quod mihi per ejus verba tua Veritas
dicere voluerit, quae illi quoque dixit quod voluit.

* * * * *

{249}

LIBER DECIMUS TERTIUS.

Dei bonitatem vel ex hoc maxime commendari docet, quod cum rebus a se
creatis nullatenus indigeret, eas non tantum condiderit, sed singulas
quasque in suo genere perfecerit. Trinum Deum, ipsiusque Spiritus
sancti proprietatem, primis Geneseos verbis insinuari ostendit; et de
ejus in nobis effectibus praeclare omnino disserit. Deinde tota conditi
Universi historia nobis allegorice exhiberi docet mirabilem illum
ordinem, quem in instituenda et sanctificanda Ecclesia Deus servare
voluit, cum non alio plane fine condita fuerint universa.

[Sidenote: I. Invocat Deum, cujus bonitate se praeventum agnoscit.]

1. Invoco te, Deus meus, misericordia mea, qui fecisti me, et oblitum tui
non oblitus es. Invoco te in animam meam[334], quam praeparas ad capiendum
te ex desiderio quod inspiras ei: nunc invocantem te ne deseras, qui
priusquam invocarem praevenisti et institisti crebrescens multimodis
vocibus, ut audirem de longinquo et converterer, et vocantem me invocarem
te. Tu enim, Domine, delevisti omnia mala merita mea, ne retribueres
manibus meis in quibus a te defeci; et praevenisti omnia bona merita mea,
ut retribueres manibus tui