Allemaal
leugens! zei vader, die ze verzinnen, omdat ze eigenlijk niets
weten. Nu, ik voor mij, geloof dat vader overdreef. Er zullen toch
niet enkel leugens in staan? Wel geloof ik, dat die boeken er ook al
weer zijn, om maar veel te doen hebben.--

--Wat is dat nu weer! riep bevend 't viooltje. Over het blank beplekte
pad, kwamen twee hooge gedaanten aan: een donkere en een lichte.

--Stil, fluisterde de kikker: dat zijn menschen Die zwarte noemen ze:
Man; die witte: Vrouw.

Houd je doodstil, als ik je raden mag; want je kunt ze nooit
vertrouwen. Als ze je zien, nemen ze je mee, en dan gooien ze je soms
een eind verder op den weg neer, waar je sterven kunt!

Het hoofd van de Vrouw, nu helder in een plek maanlicht, dan donker
in de schaduw, was gebogen. Terwijl ze ging, was 't of lichtplekken
opkropen tegen haar witte kleed, tot aan haar hoofd, waar ze dan even
straalden en verdwenen.

Zoo zag het viooltje.

Den Man kon ze niet zoo goed zien. Ze zag alleen zijn hoofd lichten,
boven het hoofd van de Vrouw.

Toen kwam zacht lieve muziek door de stilte.

De Vrouw zei: "Wat is het hier mooi!" en zag niet op.

De Man zag haar aan, en zei: "Ja."

Toen weer stilte.

Langzaam, heel langzaam gingen ze voorbij, alsof het zand hun voeten
vast hield; en ze spraken niet.

--Waarom zeggen ze niets meer? fluisterde 't viooltje, dat hun stemmen
mooi vond.

--Vader zei altijd: Als ze niets te zeggen hebben, dan praten
de menschen; en als ze wel wat te zeggen hebben, dan zwijgen
ze. Stom! eenvoudig stom!

Het viooltje vond dit heel jammer. Ze had de Vrouw nog zoo gaarne
iets hooren zeggen; maar ze zag beiden verder en verder gaan, al
maar zwijgend.

Opeens hoorde ze in de verte ritselen, en zag ze hen weer komen.

--Daar komen ze weer! mopperde de kikker. Met dat gezanik! Je durft
je niet te bewegen, zoolang ze in de buurt zijn!

Nu was de Man het dichtst bij het viooltje.

Hij zag de Vrouw weer aan en zei: "Dit is de laatste avond"; en toen:
"Ik heb je nog zooveel te zeggen!"....

De Vrouw zag hem ook aan. Het viooltje kon haar oogen niet zien,
want haar gezicht was juist in de schaduw; maar geoefend door 't
lange luisteren naar het eentonige zingen der dennen, kon ze zien
met haar gehoor, en hoorde ze licht in de stem van de Vrouw, die zei:
"Zeg liever niets. Het is niet noodig en beter zoo."....

Verder gingen ze weer op het zachte pad, stil als schimmen. Nu, over
hun rug, daalden de lichtplekken tot aan h