om gauw terug.

De kikker rekte zijne lenige ledematen wat uit. Hij was stram van
't stil zitten. Toen liep hij rekkende tusschen 't korte gras door,
tot aan den rand van 't zandpad, en sprong heen.

Het viooltje zag hem na zoolang ze kon. Terwijl hij zich omkeerde om
heen te gaan, had ze zijn donkere slapen gezien, met de goud-en-zwarte
oogen er in, die ze heel mooi vond. Ook het glanzend gladde lichaam
van rust, vond ze mooi om te zien; en de ineenvloeiende en uit elkaar
gaande marmerplekken op zijn vel, leken haar geheimzinnige teekens.

Ze was maar een teer, klein viooltje: meer ziel dan lichaam; meer geur
dan bloem; en ze zag nederig in haar droomerige onwetendheid tegen
alles op, en voelde in alles het geheimzinnige van niet-begrijpen,
dat over haar heen hing als een dikke sluier.

Toen ze den kikker niet meer zag, zuchtte ze even. Ze zou zijn
gezelschap erg missen, als hij eens voor goed weg ging. Ze was nu weer
alleen, met de hooge, grijs-brons bemoste dennen, met het spitse,
onvriendelijke gras, en de nog onvriendelijker uitziende afgevallen
denne-naalden, die boos en hard om haar heen lagen.

--Kwam de Vrouw maar eens ... dacht ze hardop.

Ze was weer alleen met het eentonige dennelied, en verlangde zoo naar
die lieve stem-muziek.

--Ik zou haar zoo gaarne zien in 't licht! Ik wou dat ze kwam en mij
meenam, opdat ik haar altijd zou kunnen hooren!

Toen bedacht ze, dat ze dan losgemaakt zou worden van de aarde, die
zorgde dat ze leven kon. Wat dan?... Door een kleine opening in de
dennen boven haar, viel waar ze stond juist een lichtblik van den
blauwen hemel. Ze zag omhoog, met haar zachte oogen in het licht,
en haar geurend bloemenzieltje steeg op tot het licht, vragende.

Maar het licht kuste haar, en zweeg.

Zoo stond ze, toen ze opeens, onder het ruischen van de dennen door,
de stem van de Vrouw hoorde.

--Haar stem! jubelde ze, zich trillend opheffend om te luisteren.

Ze zag de Vrouw heel in de verte komen, met een zwarte Gedaante naast
zich. Hoe meer ze naderde, hoe duidelijker het viooltje haar stem
hoorde; en teleurgesteld riep ze uit:

--Het licht is uit haar stem!

Ze rekte angstig haar stengel om te zien, en zag: dat de Gedaante
niet de Man was. Het was een lichaam, lijkende op dat van den Man,
maar met een ander hoofd. Zijn arm lag in den arm van de Vrouw, en
beiden praatten om beurten, en lachten. Er was geen oogenblik stilte.

--Waarom zegt ze nu niet "Wat is het mooi hier!" mi